چو یک هفته بنشست در پیشگاه

سپهبد چنین گفت با پادشاه

کز آن گنج گرشسب گرد سوار

که دادی به من زان نشان چند بار

کدامست بنمای اکنون به من

[...]

چو آمد از آن مرز و کشور به در

عنان کرد پیچان سوی باختر

ز خشکی از آن پس به دریا رسید

یکی بی کران ژرف دریا بدید

که پیوسته بود او به دریای چین

[...]

ببندد دری کردگار جهان

که بگشایدت صد در اندر نهان

ز دادش هرگز مشو نا امید

دل راست را سوی او ده نوید

که فیروز بخت است و فیروز گر

[...]

بیاورد پس مهتر تیز ویر

از آن پر و لختی به پیکان تیر

برافروخت با عود آن را بسوخت

ز ناگاه روی هوا برفروخت

چو دید از هوا آتش و تیره دود

[...]

سپه را همه گرد کرد و برفت

ره باختر را بسیچید تفت

همی رفت شش ماه بر روی آب

از اندوه رفتن دلش پر شتاب

به ناگه رسیدند نزد زمین

[...]

در آن جایگه رفت بر تیغ کوه

ابا نامداران ایران گروه

حصاری برآورده دید از رخام

تو گفتی در آن ماه دارد کنام

فزون بود پهناش از پنج میل

[...]

به دو مه بیامد سوی باختر

بدید آن بر و بوم با زیب و فر

یکی خسروی بد در آن مرز شاه

که هم با گهر بود و با دستگاه

یکی لشکری داشت از صد برون

[...]

بگفت این و هم در زمان برنشست

به کینه نهاد از بر تیغ دست

سپه بر نشاند و بزد بوق و کوس

زمین از سم اسب گشت آبنوس

بیامد به نزدیک ایران سپاه

[...]

چو پرداخت از جنگ نام آوران

همان شیر و آن لشکر بیکران

سپه بر نشاند و بیامد به شهر

از آن جنگ جستن نیامدش بهر

زبان بزرگان ابر شهریار

[...]

چو چندین برآسود گرد دلیر

ز جا اندر آمد به کردار شیر

سوی مرز چین روی بنهاد تفت

شب و روز ناسوده در راه رفت

یکی کوه بد اندر آن راه سخت

[...]

چنان دید در خواب کو را پدر

همی گفت فیروز گر ای پسر

که کار تو امشب به کام تو گشت

همان توسن چرخ رام تو گشت

شب تیره برخیز سوی حصار

[...]

زجا اندر آمد چو کوه گران

یکی سنگ انداخت بر پهلوان

سپر در سر آورد آن چیره دست

نیامد از آن سنگ بر وی شکست

جهان جو سوی خنجر آورد دست

[...]

چنان بد که یک روز با انجمن

به نخجیرگه رفت آن پیلتن

در آن دشت و صحرا بسی تاخت بور

فراوان بیفکند آهو و گور

شب آمد سوی لشکرش بازگشت

[...]

چو بر تخت فیروزه رفت آفتاب

جهان شد چو دریای یاقوت آب

شب از بیم شمشیر خون در مصاف

بدرید شعر سیه تا به ناف

سپهبد سوی چشمه آمد پگاه

[...]

درین گفتگو بد که از ناگهان

خروشی برآمد که ای پهلوان

تو آنی که گویی به مردی منم

که کوه گران را زبن برکنم

منم شیردل نامدار از مهان

[...]

سیه دیو پویان و تازان برفت

خرامان سوی کوه تازید تفت

ز تاج و ز تخت و ز در و گهر

غلام و فرستنده و سیم و زر

هم از اسب و از اشتر و گوسفند

[...]

بفرمود تا شد نویسنده پیش

نشاندش بر تخت نزدیک خویش

یکی نامه فرمود با رای و هوش

پر از مهر نزدیک فرطورتوش

چو ماهی برآمد ز دریای مشک

[...]

چنین گفت با نامداران خویش

بزرگان کشور که بودند پیش

که ای سرفرازان با هوش و رای

خردمند و با دانش و رهنمای

بدانید کز مرز ایران زمین

[...]

چو هرکس سخن گفت از پهلوان

همان شاه گردان و نام آوران

پس آن دیو گویا زبان برگشاد

همی کرد کار فرامرز یاد

نخستین ز راه نژاد و گهر

[...]

دگر روز چون شید زد بر درفش

چو کافور شد روی چرخ بنفش

نشست از بر تخت،شاه پری

ز اندیشه دل دور و از غم بری

یکی خوب نامه بفرمود شاه

[...]