ظلال صور چون شود سوخته

که ماند جز او رخ برافروخته

تو بی تو شو آنگاه خود را شناس

که این است مر معرفت را اساس

برون از تو ای تو چه زیبا تویی

[...]

تو پنداری جهانی غیر ازین نیست

زمین و آسمانی غیر ازین نیست

چو آن کرمی که در پیله نهان است

زمین و آسمان او همان است

بود سوزن به از تیغ برنده

[...]

گر آسایشی داری از روزگار

وصال عزیزان غنیمت شمار

به جمعیت دوستان روی نه

پراکندگی را به یک سوی نه

به دوری مکوش ار که بدخوست یار

[...]

تویی نمونهٔ نقش نگارخانهٔ کُنْ

مکن صحیفهٔ دل را سواد نقش و نگار

تویی یگانهٔ شش منظر و سه روح و دو کون

مشو فسانهٔ این هفت گوی و نُه مضمار

ز هفت منظر زنگار خورد آینه گون

[...]

چیست عین عشق، عین هرچه هست

عین هستی، عین بالا، عین پست

ای همه فعل و صفات و ذات تو

ظاهر از هر مظهری آیات تو

عشق مستغنی است از تشبیه ما

[...]

ندارد شبهه، چه هشیار و چه مست

که فی الواقع نشان از هستی هست

پس او وحدت او جز یکی نیست

مرا باری درین معنی شکی نیست

چو وحدت دان تو باقیِ صفاتش

[...]

فطرت آدمی چه خوش شجری است

نظر تربیت چه خوش نظری است

گو ملک از غم بشر می‌سوز

کاین نهالی است بوستان افروز

آن وجود حقیقت است و دو دال

[...]

آن کس که سرشت مازِ گل کرد

گل را به چهل صباح دل کرد

دل آینهٔ ظهور خود ساخت

دل مظهر پاک نور خود ساخت

مستند ز بادهٔ الهی

[...]

چو صنعش نشاید کماهی شناخت

که یارد کمال الهی شناخت

اگر موج دریا بود صد هزار

تو مجموع یک آب دریا شمار

ز یک آفتاب است این روشنی

[...]

بلبل اگر ناله برآرد رواست

خاصه که از طرف گلستان جداست

سبزه به تلخی نفسی می‌زند

وان نفس از بهرِ کسی می‌زند

کو دل یک قطره که بی ذوق اوست

[...]

الهی به مستان میخانه‌ات

به عقل آفرینان دیوانه‌ات

به میخانهٔ وحدتم راه ده

دل زنده و جان آگاه ده

دماغم ز میخانه بویی شنید

[...]

کنه کمالش عری از عقل‌هاست

قرب وصالش بری از نقل هاست

در همه جا حاضر و غایب چو نور

در همه جا مبدأ نور حضور

اوست بسیط و همه عالم بساط

[...]

خلق را حق چو ساخت در ظلمت

نورشان ریخت بر سر از رحمت

اندر ایشان نهاد گوهرها

از صفات قدیم و علم و سخا

تا تو در خود صفات او بینی

[...]

بری ذاتش از تهمت ضد و جنس

غنی مُلکش از طاعت جن و انس

جهان متفق بر الهیّتش

فرو مانده در کُنهِ ماهیتش

محیط است علم ملک بر بسیط

[...]

یکی برزگرک دیدم درین دشت

به خون دیدگان آلاله می‌کشت

همی کشت و همی گفتا دریغا

که باید کشتن و در دشتها هشت

وی ته سر در بیابانم شو و روج

[...]

از جمالت نمی‌شکیبد دل

می‌برد عقل و می‌فریبد دل

عشقت ای دوست می‌کند پیوست

حلقه در گوش عاشقانِ الست

عاشقان تو پاک بازانند

[...]

مصیبت نامه کاندوه نهان است

الهی نامه کاسرار عیان است

به داروخانه کردم هر دو آغاز

چه گویم زود رستم زین و آن باز

به داروخانه پانصد شخص بودند

[...]

سبحان خالقی که صفاتش ز کبریا

بر خاک عجز می‌فکند عقل انبیاء

گر صد هزار قرن همه خلق کاینات

فکرت کنند در صفت عزّت خدا

آخر به عجز معترف آیند کی اله

[...]

چند گویم کانچه گویم آن نه‌ای

چند جویم کانچه جویم آن نه‌ای

جمله یک ذاتست اما متصف

جمله یک حرف است اما مختلف

گرچه یک ذاتست من دانا نی‌ام

[...]

نبینم در جهان مقدار مویی

که او را نیست با روی تو رویی

جهان از تو پر و تو در جهان نه

همه در تو گم و تو در میان نه

خموشیّ تو از گویایی تست

[...]