خویشتن را نمی‌شناسی قدر

ورنه بس محتشم کسی ای صدر

هم خلف نام و هم خلیفه نسب

نه به بازی شدی خلیفه رسب

ذات حق را مهینه اسمی تو

[...]

تا جنبش دست هست مادام

سایه متحرک است ناکام

چون سایه ز دست یافت مایه

پس نیست خود اندر اصل سایه

چیزی که وجود او به خود نیست

[...]

ما و من گفتن هم از امرت بخاست

ورنه ما را این قدر قدرت کجاست

روح من با جان، جان اندر تن است

هرچه می‌گویم نه این گفت من است

گفت نی باشد ز نایی در نهان

[...]

به کسری چه خوش گفت بوذر جمهر

که تا می‌خرامد به کامت سپهر

مبادا به کس کینه ورزد دلت

ملرزان دلی تا نلرزد دلت

یکی اره بر پای سروی نهاد

[...]

ساقیا یک جرعه از روی کرم

بر بهائی ریز از جام قدم

تاکند شق پردهٔ پندار را

هم به چشم یار بیند یار را

اِبْذِلُوا أرْواحَکُم یاعاشِقین

[...]

ای مرکز دایرهٔ امکان

وی زبدهٔ عالم کون و مکان

تو شاه جواهر ناسوتی

خورشید مظاهر لاهوتی

تا چند به تربیت بدنی

[...]

از سمور و حریر بیزارم

باز میل قلندری دارم

دلم از قیل و قال گشته ملول

ای خوشا خرقه و خوشا کشکول

لوحش اللّه ز سینه جوشی‌ها

[...]

مرحبا ای عندلیب خوش نوا

فارغم کردی ز قید ماسوا

ای نواهای تو نار مؤصده

زد به هر بندم هزار آتشکده

باز گو از نجد و از یاران نجد

[...]

گفت به مجنون صنمی در دمشق

کی شده مستغرق دریای عشق

عشق چه و مرتبهٔ عشق چیست

عاشق و معشوق درین پرده کیست

عاشق یکرنگ حقیقت شناس

[...]

والی مصر ولایت ذوالنون

آن به اسرار حقیقت مشحون

گفت در کعبه مجاور بودم

در حرم حاضر و ناظر بودم

ناگه آشفته جوانی دیدم

[...]

جَلَّ مَنْلا الهَ إلّا هُو

لاتَقُلْکَیْفَ هُوَ وَلامَا هُو

کَلَّ فی نَعْتِ ذاتِهِ الأَلْسُنْ

حَار فی نُوْرِ وَجْهِهِ الأَعْیُنْ

لمعات جمال او ظاهر

[...]

دل به محبوب ده که زنده شوی

شه شوی شاه، گر تو بنده شوی

بندگی کن که زندگی یابی

زندگی خود ز بندگی یابی

خواجه این مفلسی ز بیکاری است

[...]

آنان که درین جهان فانی

جویند حیات جاودانی

از هستی خویش عار دارند

بر دل همه داغ یار دارند

هم خانه و یار مقبلان باش

[...]

تازه نگاری طلب ای جان ودل

تا که روان بگذری از آب و گل

چشم ازین نیک و بدی‌ها بدوز

هرچه بجز اوست سراسر بسوز

ای دل آزرده مگو شرح پوست

[...]

حکمت و همت و محبت یار

هرکه یابد یقین شود سالار

انبیای خدا چنان باشند

که چو خورشید و بی نشان باشند

اولیا نیز در دیار علوم

[...]

به گیسوی آشفتهٔ پرشکن

که عشق است و بس هرچه هست ای ثمن

در این دشت و کشور به هم زد دو بال

جهان شد منقش ز زرد و ز آل

به پیش تو عین است و شین است و قاف

[...]

کیست انسان آنکه انسش با خداست

که دوایش درد و درد او دواست

هر دلی کو نیست دایم دردناک

نیست واصل، نیست داخل، نیست پاک

هر وصالی کش فراقی در پی است

[...]

پس و پیش وجود ای شاه کونین

تویی پیدا و روشن عین در عین

بجز تو کس ندانم در جهان من

نبینم جز رخت در این و آن من

کسی کو برگزینندش به عالم

[...]

شادباش ای عشق خوش سودای ما

ای طبیب جمله علت‌های ما

عاشقی پیداست از زاری دل

نیست بیماری چو بیماری دل

خوشتر آن باشد که سرّ دلبران

[...]

آنجا که حریم بی نیازی است

اندیشهٔ ما خیال بازی است

حرفی که رود ز راه تقلید

خرسندی طبع دان نه توحید

قومی که ز جمله پیش دیدند

[...]