داده فرمانم به دوری آه یارب چون کنم

بردن فرمان غلط نابردن فرمان غلط

این پهنه ز نقحبه که کیهانش ستایند

سورش همه سوگ است و سرورش همه تیمار

آزرده ترم گرچه کم آزارترم

بی یار ترم گرچه وفادار ترم

با هر که مرا مهر و وفا بیشتر است

سبحان الله به چشم او خوارترم

کرد آنچه در اطراف جهان بود حواله

دیگر نه به من عمه بجا ماند و نه خاله

با نکوهیده شناسش چه فریدون و چه گاو

با فرومایه قیاسش چه مسیحا و چه خر

بنامیزد جز آن کلک سخن ساخت

زیک نی تنگ ها شکر که پرداخت

به پیکر کارنامه زندگانی

به گوهر بارنامه آسمانی

لب عیسی روان پرورده او

[...]

برادر که دید آشکار و نهفت

که خواهر پسندد به بیگانه جفت

نگه کن که چون آخته یال جنگ

به خون من اندر فرو برده چنگ

مراین خیره کش مست بی زینهار

[...]

مرآن ماده آهوی نورسته شاخ

کزو سینه شیر نر شاخ شاخ

درآویخت با من به دندان و چنگ

گران زخمه چون زخم خورده پلنگ

فرو برده چون غمزه خویشتن

[...]

تنی را که از رنج کس درد نیست

اگر پور دستان بود مرد نیست

مرا نرم و آسوده چالاک و چست

گریز از دبستان به دستان تست

کنون آمد این روز بد پیش من

[...]

از آن تاب و تیمار و زخم و زیان

به بیغاره در خود نهادم زبان

که ای ناخردمند بی چشم و گوش

سبک سر تنک رای بی مغز و هوش

به شرم از تو فرجام فرزانگی

[...]

برادر پی مالش شاخ او

سراغش بدرید و شاماخ او

بر سیمگون موی مشکین کمند

به دندان بخست و به دستان بکند

برخساره و سرش با پای و چنگ

[...]

به نیروی پنجه به بازوی مشت

فرو کوفت درها به سنگ درشت

ز آوای درها و آشوب سنگ

ز ماهی به مه شد غریو و غرنگ

چه درها که از زخمه درهم شکست

[...]

دگر بارم افتاده شوری به سر

به جانم شده آتشی شعله‌ور

که دستار تقوی ز سر افکنم

ز پاکندهٔ نام را بشکنم

ملولم از این خرقه و طیلسان

[...]

خداوندا دلم لبریز غم کن

درون درد پروردی کرم کن

پر از نوش محبت کن ایاغم

ز جام عاشقی تر کن دماغم

ز صهبای شهودم کن چنان مست

[...]

بر طرق اسکندر آورده است سد

که نه پیکی نه پیامی میرسد

شد سواد دیدهٔ مردم مدار

یا سویدای دل اهل وداد

کار کاغذ صنعت قرطاس شد

[...]

دیده باشی ز کودکان صغیر

شود این یک وزیر و آن یک میر

حکمرانی شاه بر اورنگ

هست تخمین ساعتیش درنگ

از چه آن سلطنت مجازی شد

[...]

پادشاهی دُر ثمینی داشت

بهر انگشترین نگینی داشت

خواست نقشی که باشدش دو ثمر

هر زبان کافکند بنقش نظر

وقت شادی نگیردش غفلت

[...]

ای تو همساز من وهم سوزم

وی رخت اختر شب افروزم

همه آیینه و تو جلوه گری

همه را از همه تو درنظری

همه گر فرد شعله می بودی

[...]

این چار رباعی از شه تاجور است

کارایش دیوان قضا و قدر است

چون بنویسی دهندهٔ کام دل است

چون بسرایی برندهٔ هوش سر است

«امروز سوار اسب رهوار شدم

[...]

اگر صد سال از ایشان باز گویم

همان سرگشته تر هر دم ز گویم

ز عقل و دانش هر کس فزونند

خدا داند مرایشان را که چونند

کسی طوفان بی دینی نبیند

[...]