به کشتن آمده بود آنکه مدعی پنداشت

که رحمتیش مگر بر اسیر می آید

ز پوی کنیزان ایوان و لرد

برآمد به گردون گردنده گرد

شد از نیم سوزان سرخ و کبود

زمین پر ز آذر هوا پر زدود

درخشیدن چوب آتش زده

[...]

کرد آنچه در اطراف جهان بود حواله

دیگر نه به من عمه بجا ماند و نه خاله

با نکوهیده شناسش چه فریدون و چه گاو

با فرومایه قیاسش چه مسیحا و چه خر

ناله عاشق به گوش مردم دنیا

بانگ مسلمانی و دیار فرنگ است

چون فلک خواهد غمی از جان ناشادم برد

آورد پیشم غمی را کآن غم از یادم برد

یکی خیمه چون باره آهنین

سپهرش ستایش سرا بر زمین

ز سندانش استن ز خارا قباب

زپولاد میخ و ز آهن طناب

در آن خیمه کز خرگه مه براست

[...]

ام النسا ببین که چه بیداد کرده ای

و از کین چها در این ستم آباد کرده ای

کشتی مرا که زنده کنی زاده عزیز

بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

در عزل این غلام و به اخراج این کنیز

[...]

چو دست از همه حیلتی در گسست

حلال است بردن به شمشیر دست

جز آنکه به مغلوبه شوم کشته چه تدبیر

صف بسته سپاه مژه و من تن تنها

که زنهار از این کژدمان خموش

پلنگان درنده صوف پوش

گهم به پای زند این، گه آن به چنبر و کاکل

فتاده در خم چوگان عقل و عشق چه گویم

این پهنه ز نقحبه که کیهانش ستایند

سورش همه سوگ است و سرورش همه تیمار

اظهار عجر پیش ستم باره سود نیست

اشک کباب باعث طغیان آتش است

آنکه صلحش هزار خون ریزد

تا چه خیزد اگر به جنگ آید

بی سر و پا می رویم تا به کجا سرنهیم

بارگی شاه شد گردن مادر کمند

داده فرمانم به دوری آه یارب چون کنم

بردن فرمان غلط نابردن فرمان غلط

آزرده ترم گرچه کم آزارترم

بی یار ترم گرچه وفادار ترم

با هر که مرا مهر و وفا بیشتر است

سبحان الله به چشم او خوارترم

راست گویم نه درین واقعه حافظ تنهاست

این آذر نیران لهب افروخته اوست

وین فتنه انگیخته آموخته اوست