رود خون امسال شد جاری به فارس

الفت شه نیست پنداری به فارس

چون بلا پرسد کجا نازل شوم

سوی اوحکم آید از باری به فارس

فارس دار العلم واکنون فرق نیست

[...]

به گلشن شد وزان باد خزانم

شکست افسوس شاخ ارغوانم

مرا رخ سرخ‌تر از ارغوان بود

شد از غم زردتر از زعفرانم

مگر روئینه تن اسفندیارم

[...]

بس که ای زلف عنبرین موئی

عنبر افشان وعنبرین بوئی

گفتمت مشک چین خطا گفتم

که تو صد مشک چین به هر موئی

درشکنجی وپیچ وتاب مگر

[...]

چه شود، زراه وفا اگر

نظری به جانب ما کنی

که به کیمیای نظر مگر

مس قلب تیره طلا کنی

یمن از عقیق تو آیتی

[...]

ساقیا بیا ز آفتاب می

می نما تو هی ذرّه پروری

هی بده مرا از ره وفا

کاسه ی زری آب آذری

آفتاب را در پیاله کن

[...]

میزان حُسن و عشق چو با هم قرین فتاد

سهم بلای او به امام مبین فتاد

عشقش عنان کشید ز یثرب به کربلا

کوشید تا که کار، به عین الیقین فتاد

در دشت عشق تاخت سمند آنقدر که کار

[...]

چون کاروان عشق به دشت بلا گذشت

افکند بار عشق در آنجا ز جا گذشت

با عشق دید آب و هوایش چو سازگار

منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت

سالار کاروان همه کالای عشق را

[...]

شیران کارزار و امیران روزگار

عبّاس و عون و جعفر و عثمان نامدار

در باغ بوتراب خزان چون رسید، شد

بر سرو هر سه چار سموم اجل دچار

عبّاس خواند هر سه برادر، به نزد خویش

[...]

بر زخمهای پیکرت ار، اشک مرهم است

پس گریه تا به حشر برآن زخمها کم است

زان ناوکی که بر دلت آمد زشست کین

خون دل از دو دیده روانم دمادم است

زان تیغ کین به فرق تو تا حشر خاک غم

[...]

چون شهسوار عشق به دست بلا رسید

بر، وی ز دوست تهنیت و مرحبا رسید

کرد از نشاط هروله با یک جهان صفا

از مروه ی وفا چو به کوی صفا رسید

تذکار عهد پیش و بلای الست شد

[...]

ای خاک کربلا تو به از مشک و عنبری

ازهر چه گویمت تو از آن چیز برتری

ای خاک پاک این نه خطا بود خواندمت

اکسیر اعظمی تو و گوگرد احمری

ای خاک چیستی تو ندانم که عرش هم

[...]

ای خاک کربلا تو بهشت برین شدی

زآنرو که جای خسرو دنیا و دین شدی

نازی اگر به کعبه و بالی اگر، به عرش

زیبد چو جای آن بدن نازنین شدی

هستی زمین و قدر تو از آسمان گذشت

[...]

دگر چو نوبت آن کودک صغیر آمد

ز چرخ پیر خروش ملک به زیر آمد

به جان نثاری بابا، ز گاهواره ی ناز

نخورد شیر تو گفتی چو بچه شیر آمد

که گر، به جثّه صغیرم ولی به رتبه کبیر

[...]

شمر لعین چو خنجر کین از کمر کشید

جبریل مضطرب زجگر نعره بر کشید

آن بی حیا ز روی پیمبر نکرد شرم

خنجر زکین به حنجر آن محتضر کشید

خورشید منکسف شد و آفاق پر زشور

[...]

می بود واجب ار، که کسی را چنین کشند

ممکن نمی شدی که به این ظلم و کین کشند

اسلام و دین ببین که چسان امّت نبی

دین را بهانه کرده و اسلام و دین کشند

بهر یزید و زاده ی مرجانه ی پلید

[...]

ای خون پاک از همه چیزی تو برتری

زان برتری که خون خداوند اکبری

ای خون هزار مرتبه سوگند، می خورم

بر پاکی ات که طاهر و طُهر و مطهری

ای خون پاک گر تو نه ثاراللّهی چرا

[...]

آه از دمی که رو به ره آورد کاروان

بر هفتم آسمان شد از آن کاروان فغان

یک کاروان تمام زن و طفل خورد سال

از جور چرخ بی کس و در، بند ناکسان

یک تن نبود محرمشان غیر عابدین

[...]

آن کشته یی که نیست جزایی برای او

غیر از خدای او که بود خونبهای او

آن کشته یی که حیدر و زهرا و مصطفی

دارند صبح و شام به جنّت عزای او

آن کشته یی که شمّه یی از شرح ماتمش

[...]

دست قضا چو خون حسین ریخت بر زمین

آندم قدر، ز روی نبی گشت شرمگین

ذرّات کاینات قرین فنا شدند

چون شد قِران مهر و مهش با سنان کین

نزدیک شد به هم خورد اوضاع روزگار

[...]

هر دُرّ اشک کز غم آن تاجدار نیست

در پیش اهل نظر آبدار نیست

آغشته گر، به خون جگر نیست دُرّ اشک

هرچند پربهاست ولی شاهوار نیست

پیوسته داغدار و جگرخون چو لاله باد

[...]