همه شب حزین برهستمت بفغان چو سگ ز مهستمت

بفغان چو سگ ز مهستمت همه شب حزین برهستمت

دام بلایی کان فریبی

آنست یارا کان رقیبی(کذا)

ای ترا همچو من عالمی دردمند

کز وفا بر رخت صد دعا دردمند

هر گه به بینی محمل نشینیش

عالم به بیزی همسر نبینیش

درد دل داد و درد دردم داد

درد او دل در آورد در داد

دمی ناله از داغ هجرت کشم

گهی باده از نوش وصلت چشم

دیده کنم زارتر از من که دید

دیده جزاها همه آه از چه دید

بوی تو آورد باد باده بمستی شتافت

پای تو بوسید دل پایه عشق از تو یافت

ای در حد خوبی رخت زلف از شکن در حد چین

خونین جگر از بوی تو مشک ختن تا حد چین

بلاغ من که بود در بیان حسن تو راغب

بیان حال نماید که شوق آمده غالب

هوای گلشن کویت نسیم کشور جانها

گدای خرمن مویت شمیم عنبر سارا

بینم کرم دلبر در عین وفا- از دولت شاه

دانم قدم رهبر با صدق و صفا- از همت شاه

دیدم سند سرور احسان و عطا- از رحمت شاه

هستم طلب ساغر پر آب بقا- ازحضرت شاه

روز وصلم گریه هرگز کی گذارد دیده بی خون

کز دو رخسارت ببینم یکنظر در صنع بیچون

بسمن تاز زلف سنبل کاشت

مه من شب نموده بیشک چاشت

کاشت سنبل ز زلف تا بسمن

چاشت بیشک نمود شب مه من

ریش کردی دلم ز خنجر آهن

شیر از عشق سر نهاد بدامن

ریش کردی دلم زخنجر آهن

شیر از عشق سر نهاد بدامن

چو سنبل سوخته بلبل

چو بلبل سوخت هم سنبل

باغ گل چو جنت شد جنت ار نسیمستش

چین گل چو حور آمد حور اگر شمیمستش

یا شعله شمع از دم با دست بیکسو

لییم شد ز جهان، ملک شاد شد از شاه

خوشا نکویی ملک و خوشا بد اشرار

سرای جان و دل آباد گشت و خواهی دید

هنوز خوشتر ازین عدل، او چو شد معمار

[...]

رایت نعیما و ملکا کبیرا

پس از عدو چه غمت کو به بیهشی باشد

چو خاک و باد و تو چون آب و آتش از پیکار

از عدو چه غم کو به بیهشی

که بحر فضل باقبال او گشود انهار

نه غم رواست بعهدش نه هم که شد بسته

دهان حادثه و پوست کنده از غدار

روی علم و هنر از آب مروت شسته