نورِ دِچِشْ مه قبله‌یِ دین و ایمون!

ته واسّرْ سرگردونِمِهْ، ندارمه سامون

مره پرسنْ کی بکرد ته دِلْ‌رِهْ اینسون؟

گمّه گوهِر سنگِهْ دِلِ بی‌ایمون

ایدوستِ دل آزارِ خلّافه پیمون!

[...]

هندیمه مَسّه تُرک‌چشْ و سری من

قربون شُومّه ته قَدّره سر تا به پی من

ای گلْ دسته ته مهره ورزمْ تا کی من؟

به ملکِ عَدْمْ شُومّه در آرزی من

سی وار بَوتمهْ ته چیره خجیره زی من

[...]

کٰاشکی نهشْت بومْ شه پا این کُهنه دیرْ من

بسی دست و پا کردمهْ چه نَرّه شیر من

نَر پَلنگْ پیُون خنه بساتمه دیرْ من

اسا وسّه ته پلی بوینم خیرْ من

اُونمَحَلْ دعَینْ داشتمه ندیمه خیرْ من

[...]

تُرکِ مَسّ! به ته گردنْ بویمه آونْ

هَمُونْ رشته‌یِ آونْ بویمه پاونْ

چاه زَنَخْدُونْ، دلْ به ته جا بییه بَنْ

چنونکه ضحّاکْ، بندهْ (بنه) کوهِ دماونْ

ویسّه که جومه بَیْبُومْ تنه تَنْ

[...]

یک حرفْ چلْ سوا، عالمْ ره نور بتاون

هشتْ دَرِ بهشتْ ره به حوری بداون

سه چلْ آسمونْ ره بی ستونْ بناون

چاهارْ انزوا با بلبلُونْ سراون

یک اَلفْ کلیدِ چله یا هزارن؟

[...]

دوستْ ره دیمه حَمّوم بَزه خنهْ آینْ

زلفْره دیمه که شه تکْ هائیته دارن

روجایِ شوآهنگْ که شه جا دیارن

اونها همه ته کوشْ ره دستْ هائیتْ دارن

مویِ سَرْ به ته چاه هارُوته تا بنْ

[...]

امیر گنه: آسونْ نییه مَهرْ اَندوتنْ

تن ونهْ گرُو کردن وُ جانْ بَرُوتنْ

به آتشْ‌دلونْ ساتنْ، اندی که سوُتنْ

چاک نییه منه جُومه که بَشهْ دوتنْ

چاکِ سینه با رشته‌یِ جانْ بَدُوتنْ

[...]

امیر گنه: «گِردهْ قمر» ته خسُوفنْ

اژدرْ به گِلْ سَرْ بَکشی کلافن

مژگونْ خنجرآسٰا بَکشی غلافنْ

پیوسته منه سوته دلْ ره شکافن

ندومّه کاین فتنه چییه،‌ای دلافن

[...]

چی ساجّمه با این‌همه تُو و تاتنْ

روزْ ره (به) کمینْ خُو، سخنْ ونهْ وٰاتنْ

خارِ مُژهْ، خینو به دیمْ تازه پاتن

دوستْ رها نکنه دامنْ تهْ، به خار اَنداتنْ

آسمونْ‌صفتْ اَنّه تَنْ مه بتٰاتنْ

[...]

اُونوَختْ کٰاسْمون ره بیستونْ بساتن،

تا این خورِ نُورْ ره به دنیا انداتنْ،

اونْ بنا که آدمْ و حوّا بسٰاتنْ،

اُونْمار د خبنِ چشْ وٰاکردْ به منه تَنْ

اونْ مَحَلْ مره با خویشتن بَسوتنْ،

[...]

این شهرْ من غریبْمِه، تو غریبه سَوجنْ

شه د چشِ سوگَنْ که مرهْ نَسوجنْ

مردمْ دوستْ نواجنْ، دشمنو نره سوجن

ته دشمن نواجنّی و دوستْ‌ره سُوجنْ

ته واسِّرْ مجنْ دلْ درد وُ سینه روُجنْ

[...]

خوبونْ به گلُو، گردْ مشکْ ره بَریتنْ

یا آیینه‌یِ دیمْ نقشها بگیتنْ

یا عَنبره که آوردنْ از راهْ ریتنْ

یا تقلیدْ به ماه کرده، گلاله بیتنْ

بس فَتْنوئه باقی، د نرگسْ انگیتن

[...]

استادْ بنهْ روزْ که من تَنْ ره گلْ گیتنْ

کَمْ آمُو اُویِ غَمْ ره سَرْچشمه ریتنْ

اندی تومْ که اُویِ مرغْ ره تَلهْ گیتنْ

خارجْ نییه بی‌سوز و گدازْ دپیتنْ

نه باسْ اندی بُو که وَرنهْ مه مسکین تَنْ

[...]

ته چیرهْ بدی، خورْ به جهانْ و ریتنْ

مونگْ با ته دعوا داشته، دیمْ شه دَپیتنْ

ته بُوره خنا وٰابَورْدْ، واشْ انگیتنْ

آهُو بخردهْ، مِشک رهْ شه نافه ریتنْ

اونْ مَحَلْ که شیرِ تره باز بگیتنْ

[...]

اونْ، مار (محل) که عین ره زیر دال کشیین،

ماه و مشتری ره به خیال کشیین،

تا صورتگرون نقشِ خیال کشیین،

ایی به سر قمر، هلال کشیین،

دوست یک الف ره به دال کشیین،

[...]

اَمیر گنه: تا تُخم خلق پاشنْدیین

این شربت (شَروتِ) مِرِه اُوندَمْ بچاشندیین

اُون مَحَلْ که عشقِ تش ره واشندیین

مره به هَمُونْ آتش دپاشندیین

اوندم که منه کارره کلاشندیین

[...]

من دوّمه که عشق، خطّ جفا کشیین

نازنین نتومّه غم و دردره چیین

ته بدی، عشقْ غَمْ‌رِهْ غَمِ سَرْ بنّیین

ته ویله و مه زیله ره فرق پرنیین

هرجا که نگاه شونه نشینه شیین

[...]

شَمَرْ رهْ دیمهْ سوجنْ، فرعونْ و ریجنْ

دَفْ رهْ دیمه با چنگ و تنبورْ کمیجن

وارنگْ بٰا پیازْ اوُخرنْ، مِهْرْ اندیجنْ

نَرْگسْ به فراقِ دِ چشْ ته، وریجنْ

سنْبلْ دیمه که با سرخه گل آمیجنْ

[...]

دونّی که چشِ سِرْمهْ، چی وَرهْ توشنْ

اونطورْ که مردمْ ته دستْ جهْ، سییوپوشن

دور نییه که یار قدیم ره فروشن

راسته هر که ره بنده نوینه، روشن

آیینه به ته صفت بدیمه روشن

[...]

کیون بندگی، کین بیورد خنه واچین

ندیمه همتای ته که بو در ماچین

دینگنن به خاک مه سر و چینن هاچین

ز من ته ورجه نتومّه شه دل‌ره واچین

بورم یمن تا بلکه بورم تا به چین

[...]