امیر گنه: حوری رَوِش، ماهِ تایونْ

بَتُونّی نِهِلْ عِشْقْ بَورِهْبه پایُونْ

چنْ حرفِ حقیقتْ نَقْلْ دارْمهْ یارونْ

نَیارْمِهْ گِتِنْ، سرِّ حقّْ دارمه یارونْ

دندونْ درّ و لوُ، چه طبقْ دارمه یارونْ!

[...]

امیر گنه: مِهْ تاج سَرْ! مه دِلُ و تَنْ!

من نتومّه ته عشق ره شه دل هَیتن

دوستْ شه سرخه گِلْ سر وَنوشه پیتن

یا گروهْ گروهْ، گِلْ به گِلْ سرْ ریتنْ

یا جیگرِ سوته ره به مشکْ آمیتن

[...]

ته بندومه تا مه استخون (هسّکا) بَپیسْتِن

منه جان! تویی، بی‌جان نتومّه زیستن

بسا این‌که حقیرْمِهْ وُ نَتومّه زیستن

با این رَنْگِنٰا چِشْ نَتومّه گریستن

منکه رَنْگِنٰا چِشْ نتومّه گریستن

[...]

چی وا (چی بو) بَمِردْ بومْ ته عشقِ وَرْمن‌ای هو

بَتُومِّه دییِنْ شِه مَرگ، نَتُومِّهْ بی تو

جانْ دونّه که چی جانْ بَکنّیمهْ بی تو

دیده دونّه چی خینْ بَشِنیمّهْ بی تو

حقّْ دُونّه که رُسوایِ دَنیمِهْ بی تو

[...]

امیر گنه: مه کار چه منصور و دار بو

بسوته تن و بَلمْ هوا دیار بو

نَونهْ فلک ره هچّی اختیار بو

اون که کرده‌یِ حقِّ دستِ جبّار بو

فلک گردِ، شِهْ چَلْ، شو و روز به کار بو

[...]

یاربْ که تنه کار به دنی نظامْ بو!

سریرِ سَلَیْمُونی تنه مَقامْ بو!

دنیا غرضِ نیکِ ترهْ به نامْ بو!

همیشه به شاهیّی تو چنگ و جام بو!

ته دشمن همیشه گرفتار دام بو!

[...]

امیر گنه: تو غَمْ نَخرْ روزگاره

مردی هسّه از کرمْ کمی نداره

ویمارمهْ نَظرْ دارمه هَرْدَمْ به یاره

کرمْ بکَنْ و سر بکَشْ شه ویماره

ترسمه بنای اجل ره دیاره

[...]

ویهار درآمو، چیق به چمن وشت آره

دیم «دربکته» سرخه گل، نوویهاره

مه سرخه گِلْ دسته، هر رو کناره

گیلون نرگس، سرخه گل نوویهاره

شکر هندی، خروس جویِ واره

[...]

هَرْ کجهْ که منْ شومّهْ، وَنوشه جاره

گردِ وَنوشهْ، هم بلبلْ زینهاره

چنگی به میونْ نیشتهْ، پیاله کاره

چشْ وازهْ، لُوخندهْ و برفهْ با یاره

اوّلْ تنه سَرْگمّهْ، که مه سَرْداره

[...]

امیر گنه: عاشقمهْ منْ شه آقاره

اُشْتُر به قطارْ، ببخشیهْ گداره

بَرْفهْ به سیاهی، لیله یا تتٰاره؟

زاغِ پَرْ به پیشِ ته بَرْفهْ شَرمْسٰاره

دوستِ هروَرِ زلفْ که یکی خرواره

[...]

پلنگِ دَمانْ، شیرِ نَرْ ته وَرْ ماده

ته دوست سوار بوئه، ته دشمنْ پیاده

حاتمْ که دَنی داشته وی جامِ باده

همه‌ی کَرمْ دارُونَه وی بیه زیاده

اونطور که تنه کَرْم بَیّهْ آماده،

[...]

استادِ ازلْ پلّه دچیهْ مُوره

مشّاطه زُلیخٰا به ته هر دْ روره

کَیْ حاجتِ وُسْمه بیهْ ته ابروره؟

کُحلِ بَصرْ یاسَمِن جا که دوره

آیینه برابرْ نِیهْ ته دِ روره

[...]

امیر گنه: مه یار به منه کش دوره

کی بو که خشْ هاده‌ام من ته دْ روره

چون قرصِ قَمرْ، ایزد بساته روره

یا چه بَیْضه‌یِ شمسهْ سراسرْ نُورُه

شب‌ها به عالمْ دلبر بتٰاوُس نوره

[...]

اُوندمْ که تنه دَمْ ره دَم حورانداته

حلِّ مُشکلاتْ ره هَموندَمْ بساته

به شِکل میُونْ هفتْ چشمه اُو بساته

دْ تَلْ و دْ شورْ، دْ سَلْ یکی نواته

گلُوچه کردی، مسته زلفْ ته بپاته

[...]

دْ دَسْت که یکی زلفْ بَرْسه کساته

بَدْ مزوئه اُونْ زلفْ اگر وی نواته

ته واسرهْ که هَرْ کارِ منْدْپاته

ندیمه تنه دیمْ ره کهْ زلفْ بَقْماته

کیجا دَستْ به زلفْ گنهْ: قَسمْ به ذاته

[...]

امیر گنه: عاشقمهْ کَجینه داره

من عاشقِ اونْ یارْ مهْ کَجی ندارهْ

هر یارْکه شه یارِجهْ کَجی ندارهْ

شه جانْ رهْ قرْبونْ کَمّه، کجی نداره

اُونوختْ که سَرْ ره تاشیمه تیرهْ داره

[...]

امیر گنه: مه وَرْ کِیَهْ روز و شوبی؟

اَندی وَرْنه دلْ ره که طاقتْ نَوُویی

دوستْ که مردمِ سخنْ جه مهرْ بشویی (بئیری)؟

وی چُونّهْ که مه سُوته دلْ ره چی رویی

دوستْ کونه که غَمْ بَخرهْ روز و شُوبی

[...]

کَمن هَکردی زلف ره «صحرایی» گیتی

غًضبْ هکردی، خین ره مه پاک بریتی

اُونطورْ که ته عاشقْ کِشی یادْبَئیتی

عَجبْ هَسّه که عاشقْ بَمُونّه گیتی!

دوستْ که مه سیئهْ ره به جفا بئیتی

[...]

امیر گنه: مه مَستهْ چشْ، شُوخهْ نی‌نی

تنهْ ندیینْ سُو نَمُو نسُته نی‌نی

دْ نوره جدا کنّی میونِ نی‌نی

مَردمْ ره وَعدهْ کنّی، امّا چهْ (شهْ) نی‌نی

ای وا، هَرْ کجه مه بی‌بفاره وینی

[...]

امیر گنه: که گَشتْ بَکردیمْ ملکِ رَیْ

تا به قندهارْ، چین و ختا سرتاپی

اگر که سی سالْ هنیشْت بُوئم سری مَیْ

حاصل چیه؟ آخرْ وبنه گورستونْ بی

دْ ساله می‌خامّه منْکه بی خمارْیَیْ

[...]