امیر گنه: عاشقمهْ علی دوستی

ذاتِ وی حَقیقیهْ، بَشریتْ پوستی

چون شَمسِ تبریزْ زندهْ بُوئم به پوستی

مَنصورْ پیُونْ انتظارمه دارِ دوستی

تو شیرین‌تر اَز قندی، بلکه نواتی

پَری وَچوبی یا که آدمی زاتی؟

اونْ سرخهْ گِلْ اُو رهْ دیمْ شهْ دْ پاتی

مره عنبرینْاُو وَرْ رسوا بسٰاتی

امیر گنه: حَیرونمهْ، نیه حیاتی

دَندونْ صدف و دیمْ گلْ و لُو نواتی

مشکینْ کَمنْ ره یاسمن شه دْپاتی

حوری وَشْ مره خوشْ به دَنی نواتی

حاشا که تنه ندیینْ طاقتْ بُویی

وَرْزمهْ تنه مهرْ که عبادتْ بویی

ته دستِ که سینهْ جراحتْ بُویی

خسّمه تنه کَشْ که فراغتْ بویی

خارهْ چشمِ یارْ، خو بکردهْ آیی وی

ته خشهْ سخنِ وَرْ که شومّه شیر پَیٰ

تا وینّی چُوبی اسبْ، بَورنْ سَمْتِ رَیْ

اُونوَختْ گمّه: مه حالْ رهْ وارَسنی کی؟

سَرْ رهْ بشسّی، زلفْ ره برُو بساتی

سرمهْ دْ کشی چشْ ره سیو بساتی

دْزلفْ ره شه دیمِ پیچ و تو بساتی

اسٰا عاشقِ روزْ ره به شو بساتی

یُوسف صفتْ چاهِ بنْ مأوا بساتی

زلیخا صفتْ دیده ره جا بساتی

صَنعُون صفتْ شیدای ترسا بساتی

القصّه مرهْ آوارهْ جا بساتی

اونْ روزِ اَزلْ که بنای دَنی بی،

شمس و قمرْ عالمْ ره بتّاونی بی،

پری، آدمی، کس به دَنی دَنی بی،

صد سال پیشتر ته عشقْ مه جا یکی بی

امیر گنه: دستِ فَلک وایی وایی!

نه آخرتِ کارْ هَکردمه، نه دنیایی

دار زرده وَلگمهْ پئیزه مایی

خالِ تکْ بَندمه، انتظارْمه وایی

پشمالی وشکومه ته شروبره مایی

عزیز مهمونم ته، اَمروزْ و فردایی

بارْ بَزّه کشتیْ دارْمهْ، انتظارْمه وایی

اَرهْ ره بَئو، طاقت ندارْمهْ نایی

چکنْ چکنْ چیرهْ عَرقْ یا گلُویی؟

یا اُوی حیاتِ چشمه‌یِ اُونْ دْ سویی؟

دهونْ حقّه‌یِ گوهرهْ، پریرویی

یاقوته که گمّه ارزهْ نُه کرویی

امیر گنه: این ره که دَنی بکاشتی

قرآنِ سماوی هَمه جا ره داشتی

آزَرْ صنمخانه رهْ به نورْ هداشتی

اُونْ محٰالْ منه عشقْ به ته جا برداشتی

زنگی دیمه که سرچشمه‌ی حیات بویی

عاجِ تَنْ ره دیمهْ کِه رنگ داشته شویی

امیر گنه: این حکایتْ وینه بُویی

عاجِ تَنْ که حوره، تَنْ ندارْنهْ شُویی

امیر گنه: که تو خجیرونِ شاهی

گردٰاگردْ ستارهْ، تو میُونه ماهی

هر وَختْ که تنه کَمندْ بَوُوئهْ راهی،

تُو خرنهْ، سَمرقَندْ، گو به پشتِ ماهی

نَدوُمّه منی قالب بساتنْ چی بی؟

بساتنْ بجایی، بَهْلوتنْ چی بی؟

پیشی بیارْدن و بنْواتنْ چی بی؟

زمین بَزوئن و خاک بساتنْ چی بی؟

شیرْرِهْ دیمِهْ آتِشْ وَشِنْ گُو شِکٰارْ کِرْدْ

زِلْفْ‌رِهْ دیمِهْ بِهْ آتِشِ دیمْ گِذٰارْ کِرْدْ

خُورْدیمِهْ، خُفّٰاشْ دیمِهْ بِهَمْ کِنٰارْ کِرْدْ

بِلْبِلْ دیمِهْ بِهْ شٰاخْ زِمِسْتُونْ ویهٰارْ کِرْدْ

هَرْ سٰالْ دِ ویهٰارْ دیمِهْ، یِکی گِذٰارْ کِرْدْ

[...]

اَمیرْ گِنِهْ:‌ای نٰامُسَلْمُونِ کٰافِرْ

رَحْمی بَکِنْ وُ دَرْدمِهْ دَرْمُونْ بِیٰاوَرْ

شَهْرْ نییهْ تِرِهْ، دِنِهْ بَوْمْ بِهْتِهْ شَهْرْ

دَرْ نییهْ تِرِهْ، دُوشْ هٰا زِنِمْ به تِهْ دَرْ

هَرْ چَنْ خُونی بُوْم، خُونْ بِکَرْدْ بُومْ بِهْ تِهْ دَرْ

[...]

دُوسْتْ‌رِهْ دیمِهْ کِهْ دیرُو کَمُونْ دٰاشْت‌وُ تیرْ

بِرٰازِّنی شه زِلْف وُ گِلْ هٰا کِرْدِهْ شیرْ

گِتْمِهْ: چِهْ کَسی مَسِّهْ چِشْ، چیرهْ خِجیرْ؟

گِتِهْ: اُونْمِهْ کِهْ مِنِهْ دینْ دٰارْنِهْ (دارنی) اَذیرْ (اَزیر)

اَمْروُ بُوْردِمِهْ، مِهْ دِلْ خِرهْ اتّٰا تیرْ

[...]

قَدْ سُورِهْ، دِهُونْ میمِهْ، کِلٰالِهْ تِهْ بُورْ

دیمْ خُورِهْ، لَبُونْ لَعْلِهْ، تَنْ سُونِ کٰافُورْ

چِشْ مَسِّهْ، اَبْروُ هَرْ گُوشِهْ دٰارْنِهْ صَدْ شُورْ

سُو آلِهْ قَمِرْآسٰا، بَدینی مِهْ نُورْ؟

کَتْمِهْ مِنْ تِنِهْ یٰاسِهْ جِهْ مُونِنْدِ مُورْ

[...]

مِرِهْ وِنِهْ ته کیچهْ دِکُونْ بسازم،

دریمِ سِرِهْ کوشکْ و ایوونْ بسازم،

شه دِل وُ تنه دِلْ‌رِهْ یکسُون بسازم،

کافروچه گونْ‌رِهْ مسلمون بسازم،

گِتْمِهْ مَسِّهْ چِشْ! با تُو چه سُونْ بسازم؟

[...]