شاهْ نیشته، شرابْ خرْنه به جامِ شاهی

دْ مرغِ کبابْ و اُونچنُونْ که خواهی

دَنی پشتِ گُو گردنهْ وُ گُو پشْتِ ماهی

زَمُونهْ تنهْ چَمْ بَگردهْ الٰهی

سَرْ ره بَشسّی، زُلْفُونْره غیشْ بساتی

الماس دینگُویی، دلْ ره خَریشْ بساتی

هزار بیگونه ره شهْ وَر خویش بساتی

مه جه برسی، خدْرهْ دَرْویش بساتی

چَنّه هامجِمْ ته سره‌یِ دیاری

چَنّه بشمارمْ ته گردنِ مرْواری

ش الله بمیره شی و شی مارو یاری

تو گَنهْ سرهْ هامجی مه دیاری

دلْ دارْمه یکی، کُورهْ پرْ آتش بویی

سَرْ هداشتمهْ کورهْ، بَلْ وشاوشْ بویی

فلک نهلّهْ اُونچهْ که خواهش بویی

امیرْ فلکِ خاصّهْ جفاکَشْ بویی

زَمونه مرهْ هَرْدَمْ کشاکَشْ بویی

گاهی به خشی، گاهی به ناخشْ بویی

امیر گنه: تا کَیْ فلکْ ره خشْ بویی

منْ زندومهْ مه جانْ دیگرِ کَشْ بویی

اَیْ خُویِ خمارْ ته سَرْ به بالشْ بویی

مه دلْ به ته جا مایلهْ، نالشْ بویی

مه جانْ به تنه جانْ به کشاکشْ بویی

منه مدّعا دوستِ دْ تا خشْ بویی

یک وَلْگِ گل، گو به باغِ تهْ نَوویی

یکی قطرهْ اُو چی کَمْ بَوّه درْیُویی؟

امیر گنه: این دَرْدْ به دلْ چُونْ دَوُویی

نالشْ کمّه که کُوکْ نَکردْ بوئه کویی

امیر گنه: هر کَسْ به دَنی دَوُویی

لازمْ کنّهْ ته خال و خطِّ وَرْگویی

سوگَندْ تنه خال رهْ، خَطِّ ماه نویی

شه جان ره فدا کمّهْ دوستِ هر مویی

هرگز سخنِ کَسْ به کَسْ یار نُوویی

هر کَسْ دْل دَوْسْ، کس گفتار نُوویی

امیر گنه: تا قَولْ به کردٰارْ نُوویی

مُحَبّتْ دْسَمْته استوارْ نَوُویی

انشالله اَلمْ نَوینمْ ته هَلی و شکُوبی

بالا بَیْنهْ دُوسْتْ سِیُو زنجیرِ مُویی

شه جانْ رهْ فدا کمّهْ اُونْ ماهِ نُویی

دْخشْ تما دارْ مهْ وینه «نا» نَوُویی

دْسیُو سوارْ دیمه کنارِ رویی

دْکَهُو (کئو) سوارْ دیمه میونْ دروُیی

مَکَمَّلْ کَهُو (کئو) دیمه میونْ درویی

اسٰا وینه شه سخنْ ره با منْ گویی

ویهارْ دَرْآمو، می‌نسیم دَرْآیی

خالِ فکهْ که سَمورِ دمْ نَمایی

هَلی زَر وُ سیمِ گرهْ ره و شٰایی

سیمْ دکتهْ دریُو، سَرْ به کُوهْ نیایی

اَرْ تَختِ سُلَیْمُونْ به منْ هادنْ جایی،

دَنی ره تمُومْ زر به منْ هادنْ جایی

اُونْمهْ که ته شأن ره دُومّهْ، یکتایی،

کافرْ بُونمْ گر تو بکت بو خدایی

گلِ وَلگْ ته جا گَرْ هاکنهْ نخاری

دَرْ دَمْ به منه چشِ اَسْلی دَرْآری

تو که سرخهْ گِل وَلْگْ ره جومه داری

ورازْنهْ مه دلْ ره صید کردهْ داری

خوبون و خجیرونْ دیمه بیشماری

اَندی دومّهْ که خورْ ندارنهْ این خاری

خوبون و خجیرونْ که دَوُونْ هرجایی

این شَهرْ هر کَسْ ره به هر کَسی خشْ آیی

ابْر رهْ دیمه شَمسْ ره دَپیتْ چادرْ خویشی

لَیْلْ ره دیمهْ باگِلْ ریجِنْ شهْ وَرْ کیشی

اُویی ظُلماتْ دیمهْ غزیره خویشی

همینْ گتْمه مه جانْ، مرهْ بَیتهْ پیشی

امیر گنه: عاشقمهْ گلاله خویشی

خو بَکردهْ مه دْ چشْ به نوش و نیشی

دُونّی که منه سوته دلْرهْ چه نیشی

رقیبه که نیشته یارِ خستهْ پیشی

ای شیرینْ زبونْ، نازکْ رفتار، چه کیشی؟

دارْنی منْ پیون بندهْ هزارْ، چه کیشی؟

هَیْکل و گلُونه، دُر به بال، چه کیشی؟

پر قیمتی‌ای دُونه‌یِ لالْ، چه کیشی؟

بَکُوشته مره ته کجکِ یکدوشی

حَیا هَکنْ و آچّهْ (عاجه) گردنْ شه پوشی

ته گُوشِ گوش‌وارمهْ، بَورْمرهْ بَرُوشی

نواتْ هائیری، شَروتْ کنی و، نُوشی

مه مَثل به اونْ یارْ بَوُوئنْ به خویشی

دکَتمهْ یک کَشْ چارهْ ندارهْ خویشی

مرهْ گننْ اینْ شَهرْ نَونهْ ته رویشی

گتمهْ هَر کَسِ کردارْ برایِ خویشی