ته زلفْ ره خدا حَبْل المَتینْ بساته

ته چیره خور و مُونگ و پَروینْ بساته

مه چشْ ره خدایی که پِروینْ بساته

ته دیدنِ وَرْ هَسّهْ چنین بساته

ته صورتْ ره یکتا لَیْلِ سو بساته

ته لُو ره خدا شَربِتِ اُو بساته

لَیْلی گله باغهْ، گلْ ره هُو بساته

لَیْلی پرْ کَسِ روزْ ره سِیُو بساته

ته زلفْ ره خدا لامْ اَلفْ لا بساته

زینتْ بَکردهْ تَنْ رهْ طلا بساته

عَقیقِ یَمْن، دُرِّ یکتا بساته

دُرّ ره به میُونِ صَدفْ جا بساته

کمینْ شُوئه که جَورْ نَکشیمْ اما ته؟

کمینْ روزه که نیمه (نیمی) دَسْتِ بلاته

اُونْ جٰادُوچشِ شاهِ هندوُ نماته

فرنگ و ختا لَشْگرِ خُونْ دْپاته

هر گاه که بُناگوش بَکشی کَمُون ته

هر روزْ صد وارْ، ونه بئوئمْ قربونْ ته

امیر گنه: حوری روشْ، مو میونْ ته

چه گنی سَرِ پلْ بَئیرمْ دامونْ ته

زلْفِ گلمْ که حَبَلُ الْمَتینِ یٰاره

هر نیمه هزارْ کشتهْ دَریته داره

کٰاکلْ اَژدها سُون آدمی بقْمارهْ

مجیکْ خدنگْ آسا، فتنه رهْ سَرْ داره

امیر گنه: بَسُوتمهْ چه سُوته دٰارهْ

اَونْطُورْ بَسُوتمه، هرگزْ کس ظن نداره

بشکسته کشتی مُونّم دَرْیُو کناره

کِلاکْ بَئیته، میون کنار بواره (بباره)

خراکْ نَپرْسنی وُ مه حٰالِ زٰارهْ

گِلْ دَسّه، دلْ بی‌تو قرار ندارهْ

ته جٰادُوئهْ چشْ که فتنهْ سَرْدارهْ

یارَبّ که ترهْ ایزدْ نگاهْ بدارهْ

تَرْسمهْ بنایِ اَجْلْ ره دیاره

بی‌سر و سامُونْ مه خاک بَوَه دیاره

امیر گنه:‌ای سُوته دلْ، مه غَمْ‌خواره

هزار و یکی، ته نوم بسازه کاره

زمونهْ مره هَرْ دَمْ کشاکش گیره

گاهی به خشی، گاهی به ناخش گیره

امیر گنه: این‌کار به فلک خش گیره؟

منْ زندهْ بوئمْ، دوستْ لَحَدْ ره کَشْ گیره

منْ اونْ طفلْ ره مُونّمهْ که مار بمیره

مجهْ دَرْبدَرْ و انتظارْ بو شیره

مه دوستْ ره بئو خدْرهْ به منْ نَئیرهْ

شیرْ نَخرْدهْ دلْ طاقتْ ندارهْ تیره

یاری نَکردی، جُزْ ره مه جٰا چه گیتی؟

چشمکْ بَزُومه، لُو شه ره گاز بئیتی

این دپیت مَپیتْ که تو مه جا سَرْ گیتی

منْ دونسّمهْ یار دیگر بئیتی

دیروزْ بَشیمهْ دوستِ دریچه وابی

امروز بشیمه دَرِ دوستْ کربلا بی

نامردِ رقیب چی وخت ته ادا بی؟

مره مطلب دوستْ مهْ اَرهْ یا نا بی؟

ته دولت و ته سعادتِ صراحی

ته می‌پیاله ریجنْ، سی سَرْ به شاهی

ته دولتْ اُونْ بو، اَنّه درْیُویِ ماهی

شاهی هَکنْ که شاه به تو دارْنه شاهی

تا ته قلمِ قُدرتْ، به ساعد دایی

حَیْرُونْ بُو عطّار که ته حسابْ برآیی

لقمانْ به کمال وُ دانش، ته استایی

بوعلی ره بنده دیمه یاد بدایی

سوگندْ خرمه دوستْ، ته دْ چشَ سیاهی

برازنده‌ی ته خوبی ره پادشاهی

دکفهْ تنه نَظرْ مرهْ الهی

امیر گنه که: یارُونْ هَدیْن گواهی

امیر گنه: مه غنچه‌ی نوویهاری

دَپیتهْ گِل دلهْ مشکِ تتاری

زنگی به گِلِ سَرْ کنّهْ دادهْ داری

نهْلْنه، ته وَرْ کنمْ بیقراری

دِ جا عشرتْ بو، چنگ و صدای نایی

مشرق تا مَغربْ ته کوس و کَرِّ نایی

یاربْ غم و داغْ هرگز تنه دَرْ نایی

نزییه (نزینه) هر اُونْ کَسْکه تنه دَرْنایی

کَمنّه مشک و عنبر، عَرقْ گلویی

کَمُون برفه و مَستهْ چشْمونِ خویی

گوهر گله دیمْ، چیرهْ همه تَرْ بُویی

جان و سر و مالْ هَرْ سه کمّه گرویی

سی داغْ به منه دلْ دَره ته ابرویی

عَجبْ ویمّه که داغْ به دلْ مه بَرویی

وشْکو رنگْ به رَنگْ دیمهْ کنارهْ جُویی

سَرْوَنگْ هدا بُو، دارْمه ته یارِ بُویی