خجیره کیجا، ته جمه نارنجیه

ریکا بورده گیلونْ براجنّیهْ

بلنّهْ نفارْ دَسْتکْ هوا شنّیه

دماوندِ وٰا، ورهْ بَخُو شنّیهْ

امیر گنه که، خنهْ باتْمه اُونهْ

هفت سالْ گالشی کردمهْ فرامهْ گوئهْ

اِساکه مرهْ مرکبْ دَوسنْ چُوئهْ

هفتْ عُنْصُرهْ تُنْ، هرگز به گورْ نَشُوئهْ

گوهر گلهْ دیمْ بنّه ته هماسّه لوئه

امیر گته کهه، ته گُو کزْا نَچُوئهْ

سی سالهْ بالْغمهْ، انتظارمهْ خُوئه

هلاگلهْ باغْ‌رهْ چنگْ (چَکْ) ندامه گُوئهْ

کَرهْ سنگهْ دَشتْ، چشمه دَرْ بیمُو لارهْ

مه دوستْ بَخرهْ، دیم بَکّنهْ انارهْ

هر کس که منه دوسِّ تما (طما) ره داره

یک تیرْ بَخرهْ، شصت و چهار سر داره

ته واسرّه که زردُو ضعیف و زارْمهْ

ته واسرّه که تَنِ دایمْ ویمٰارْمهْ

ته واسرّهْ که بَئیمهْ دارچینی

اونْ دارْچینی که تازهْ دارِ بَچینی

ستاره بلنْ بلنْ تری ستارهْ

به این بلنّی، هارش مه دوسْ دیاره

اگر خانی مه دوسْ چه نشونی دارهْ

صَدفْ دَنّون و نازْکهْ لُوشهْ دارهْ

امروزْ چَنْ روزهْ، مه بلبلْ نادیاره

وطنْ هاکردهْ، ملکِ خیرودْکناره

اون خیرودکنار، مه بازک شکاره

اُویِ خیره‌رو، مه یارْ رهْ سازْگاره

شاهو نشاهه که اشرف ره جا بساته

ستون به ستون قرص طلا بساته

سنگِ مرمر ره آدم نما بساته

فلک دکته، کارمسرا بساته

امیر گنه: سِرْ دیمه سَیرِ بهاره

ته سَرْ (تسر) گشت و سَیرْکمّهْ همه دنیاره

سو آل به سجده جه، خشْ بئیته جاره

تسبیح ته مصاحبْ، شو و روز بکاره

مه ورْدهْ علی، نالمّه شه آقاره

بوسّمه، سَیْر کمّه دوستِ کنّاره

امیر شو و روز، نالنّه شه خداره

الهی روا بَکنْ مه مدّعاره

تعریفْ کمّه چَنْ چیزره چنون خجیره

بادْمِ چش و چاچی کَمُونْ خجیره

اُویِ زمزم، چاهِ زنخدون خجیره

یارْ داره کسی، بو قدردونْ خجیره

امیر گنه: گشتِ بدنْ جای حُوره

ونه میوه‌یِ بهشت بَچّینمْ دوره

دیرهْ شَرْ بدیمهْ سینه‌هایِ سُورهْ

سوُدَکْتْ منهْ دلْ رهْ، دونستمهْ نَورهْ

سلومْ هدامه شه دُوستِ پری‌روره

چینّه داغ به داغْ به منِه دلْ کَهُوره

سنبلْ سیمه تَنْ، سیمین کلاله موره

دوستْ با منْ ستمْ کنّه ولی که دوره

قروُون شاهِ دُلدُلْ سوار که زَرّین طوره

دیگر ذوالفقارْ، اَونکه شکافتهْ موره

میون بَزوئهْ مُرّه‌ی سَگه خوره

دینگوئهْ ترازی، سَرْ نَورْدهْ، موره

مَرْدمْ گَشتِ لارْ شُوئنْ (شونن) منْ لارْ بمُوره

بی تو (ته) گَشْتِ لارْمه وَرْ بسُونِ گوره

اَزْ غمزهْ نیازارْ منهْ دلْ سیوره

منکه اختیارِ خدْ نشومه، زوره

امیر گنه: دوستْ دارمه یکی چه حوره

دَنّونْ دُرّ و لُو شکر و تنْ بلوره

وارنگْ کال وُ دیمْ آل وُ دْ چشْ مَخموره

زلفْ بُورهْ، میونْ موره، دْلو طهوره

منهْ دلْ‌ره تو دارْنی که یادتْ نییهْ

دلْ‌رهْ مه بَرْسْ، این شَهرْ که غارتْ نییه

دیروز با رَقیب هنیشتی، عبرتْ نییه؟

مگرْ که انصافْ نصْفِ شریعتْ نییه؟

هر جا که دلْ آشوبه وُ دادْرَس ْ (دست‌رس) نییهْ

مه ونگْوُ فریادْ ره کَسْ فریادْرَسْ نییه

هر چَنْ که تنهْ چاچی کَمون لَسْ نییه

مه دلْ ره هزارْ تیرْ بَزویی، وَسْ نییه؟

امیر گنه: یارْ دارمه که پری ذاته

وی سر تا به پَیْ فَنّ و بلکه نواته

مشکِ حلقهْ ره یاسمنْ شه بساته

میونِ سُنبل راه‌گذری بساته

امیر گنه: یار دارمه که پری‌ذاته

وره عَسل و قَنّ و نواتْ بساته

حُوری به تماشایِ ته صُورتْ ماته

حاضرُونْ بدینی، کارهْ اینسونْ بساته