امیر گنه: گشت «لیته کُوه» خجیره

گشتِ «لیته کوهْ»، «پَرندهْ کُوهْ» خجیره

شاهْ موزی ینِ وارنگه بُو خجیره

پنج روزه ییلاقْ، هر کجه بو خجیره

واجب‌الوجودِ عَلَم الاسمامه

کُنْتُ کَنْزاً گِرِهْ رهْ من بُوشٰامهْ

خمیر شده (کرده)ی، آب چهل صبامه

اَرزونْ مَفروش دُرً گرونبهامه

امیر گنه: گشت کرْدمهْ تمومِ کوه ره

گشت بَکردْمه، تمومِ فیروزکوه ره

خوب جائه دماوند و زیستن ضروره

اَملْ خشهْ که کنهْ بهشتِ بُورْه

محمّد ره خدا چنّه جوون بساته

قرآنْ ره ونهْ وردِ زبون بساته

جنّت ره برای اُمّتونْ بساته

ستاره به نقشِ آسمون بساته

دماوند کوه، سامون لاریجونه

پلّه به پلّه، لنگرِ آسمونه

شیر خدا شه دُلدُل سواره، شونه

خورْ بپرسین، کار مردم (امّت) چی بونه؟

دل رهْ گمّه که، غمْ نخرْ چاره نیه

ته غم خردِنِ روز ره کنارهْ نیه

کدوم شهره که عاشقِ نارهْ نیه

کدوم دله که تیر خرنهْ، پارهْ نیه

اول بسم‌الله گمّه نوم (اسم) خداره

صلواتْ رسمّه محمد صلی الله ره

حسن و حسین، فاطمه‌ی بزاره

عجب نورپاک داشته وشون دتاره

بونّه (ُبُوردمه) غریبی، غریبی چنده زئینه

من ساله ویمٰارْمهْ، کَسْ منه سرننه

چار دور دیوارِ خاکْ منه سَرینهْ

شُکّرْ به خدا کمّه، خدا کریمه

صد ساله که من در این دنی دئیمه

صد سال دیگر، پیش ملا نیشبیمه

الف و جیم نکته ره وارسیمه

چوب پرده ره من امروزُ بدیمه

ککّی گنه: من فرزندِ آدمیمه

منی آدمی بیمه، دَنی دَئیمه

اونْ دارْ که بلندترْ بیه، سرنیشبیمه

اَنّه بسر و سمه که کور ککّی بئیمه

آهو نیمه که کَتمْ بچینم (بَئیرم) داره

کچیکْ نیمه که غرصه نَخرمْ یاره

آهو نیمه که شه بَچرمْ به لاره

بَپْته خَرْبزهْ، نصیبْ بیّه شاله

کجه شونی مه سرخه گلِ نشونه؟

بس دل بورده، ته چشمِ جادوونه

مشکین کمندره، چون بکشی به شونه

به هر میه خال، دُر چکه دونه دونه

دشمن به اونچه دکَتْ تهْ، بنتونه

گردون صد هزار سال ار کنه نتونه

پٰادشَهْ صفتْ، کرمْ حٰاتمْ، اون جوونه

سی حاتمْ به ته کرمْ حیرونْ بمّونه

نَدوّمه که این قالبْ بساتن چیه؟

بساتنْ قالب، اَیی بَهْلُوتنْ چیه؟

بیُوردنْ به پیش وَ دَرْ نَواتنْ چیه؟

زمین بَزوئنْ وُ خاکْ بساتنْ چیه؟

ملّا دره که دایِم با نمازه

ملّا دره که، پیغمبر همّازه

ملّا دره که بنده بَنِّ ورازه

ملّا دره که شوگردِ (سُم‌گرد) گوش درازه

دیشو باختمه، خودیمه ته چشمون‌ره

خوی دله من، خش دامه ته لبون‌ره

ته ململه بال، مشت‌ها کردی مرجون ره

عاشق منْمهْ که گور ورمه ته ارمون ره

کیجا، ته ریکا، کیجا تنی ریکامه

تو چاله‌ی سر نیشتی، من ته سیکامه

بالِ بالبَندْ، ته گردنِ میره کامه

تو گوکی تلم، من تنی جو نِکامهْ

گلْ ونهْ مره، بو کنهْته پَنّونه

سه ونه مره، گاز بزه ته دَنّونه

جنافه خشِ مال دَرهْ، مه دَندوُنه

این ره هاکن ته، مه یادگار بمونه

سه دنی مرهْ، لاپه نده، مشت هاده

خش دنی مره، یتّا نده، هشت هاده

ملک دنی مره، اینجه نده، رشت هاده

مره دس بزن، شه گله باغ گشت هاده

یا علی، گمّه بلندهْ ته آوازه

ته و ته خدایِ درْ همیشه وازه

د تا نُوجوونْ نیشتنهْ دَمِ دَرْوازه

حسن و حسین، جوون تازه