وگر پهلوانی ندانی زبان

ورز رود را ماورالنهر دان

که هرگه که تیره بگردد جهان

بسوزد چو دوزخ شود با دران

بداندیش دشمن برو ویل جو

که تا چون ستاند ازو چیز او

سرشک از مژه همچو در ریخته

چو خوشه ز سارونه آویخته

نشسته به صد چشم بر باره‌ای

گرفته به چنگ اندرون باره‌ای

لب بخت پیروز را خنده ای

مرا نیز مروای فرخنده ای

میلفنج دشمن، که دشمن یکی

فزونست و دوست ار هزار اندکی

ایا خلعت فاخر از خرمی

همی رفتی و می نوشتی ز می

جوان بودم و پنبه فخمیدمی

چو فخمیده شد دانه برچیدمی

جوان چون بدید آن نگاریده روی

به سان دو زنجیر مرغول موی

به خنیاگری نغز آورد روی

که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی

به چشم دلت دید باید جهان

که چشم سر تو نبیند نهان

بدین آشکارت ببین آشکار

نهانیت را بر نهانی گمار

تا سمو سر برآورید از دشت

گشت زنگار گون همه لب کشت

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

تا پزند از سمو طعامک چاشت

نیست فکری به غیر یار مرا

عشق شد در جهان فیار مرا

زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت

زرع کشتست و ذرع گوشهٔ کشت

اشتر گرسنه کسیمه برد

کی شکوهد ز خار؟ چیره خورد

هر کرا راهبر زغن باشد

گذر او به مرغزن باشد

دیوه هر چند کابرشم بکند

هرچه آن بیشتر به خویش تند

گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟

وز بد زاغ بوم را چه رسید؟