به نوبهاران بستای ابر گریان را

که از گریستن اوست این زمین خندان

به آتش درون بر مثال سمندر

به آب اندرون بر مثال نهنگان

کیر آلوده بیاری و نهی در کس من

بوسه ای چند برو بر نهی و بر نس من

هرگز نکند سوی من خسته نگاهی

آرنگ نخواهد که شود شاد دل من

تلخی و شیرینیش آمیخته است

کس نخورد نوش و شکر با پیون

ای خریدار من ترا بدو چیز:

به تن و جان و مهر داده ربون

گرفته روی دریا جمله کشتی‌های بر تو

ز بهر مدح خواهانت ز شروان تا به آبسکون

هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت

سر از دریچهٔ رنگین برون کند زرین

به سرو ماند، گر سرو لاله دار بود

به مورد ماند، گر مورد روید از نسرین

گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم

هم باد برین آید و هم باد فرودین

به چنگال قهر تو در، خصم بد دل

بود همچو چرزی به چنگال شاهین

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی

نیات خاک و تو اندر میان خاک آگین

آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم

چون گرد بماندستم تنها من و این باهو

چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک!

نماند فزون تر ز سالی پرستو؟

عاجز شود از اشک و غریو من

هر ابر بهارگاه بابختو

دلبرا، زوکی مجال حاسد غماز تو

رنگ من با تو نبندد بیش ازین ملماز تو

ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش

ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه

هفت سالار، کندرین فلکند

همه گرد آمدند در دو و داه

نیست از من عجب که: گستاخم

که تو کردی باولم دسته