ای که پی حرص و هوا می روی

راه نه اینست . کجا می روی؟

راه بران زان سوی دیگر شدند

پس تو برین راه خطا می روی

روی برگردان که بروی آردت

[...]

پیشوای علما خسرو دانشمندان

ای که بر اهل معانی بسزا پادشهی

لشکر فقر شود منهزم از ساحت دهر

چون کند خیل سخا از سر کلکت سیهی

آتشین شعله برآید به سر آب حیات

[...]

فرستادم بخدمت کاردی خوب

که ارزد گوهر او هر چه خواهی

ببین بر دسته تیغش ، گر ندیدی

زبان مار در دندان ماهی

صاحبا عدّت قیامت را

از من ممتحن چه می خواهی ؟

هر کس از گونه یی همی گوید

تو بگو خویشتن چه می خواهی ؟

هر زمانی عتابی آغازی

[...]

ای مقادیر فضل و افضالت

بیش از اندازۀ بیان رهی

اندرین روزها که گشت هوا

نا خوش و سرد هم بسان رهی

بس که هر دم ز لشکر بهمن

[...]

بنامیزد چنان فرّخ لقایی

که گویی سایۀ پرّ همایی

چو بگشایی زبان لبها ببندی

چو در بندگی قبا گیتی گشایی

بشمشیر تو نصرت را تفاخر

[...]

مخدوم کمال ملّت و دین

ای رای تو سوی نیک رایی

کار قلم تو نقشبندی

رسم کرمت گره گشایی

بر رغم زمانه لطف طبعت

[...]

ز ابر چون برف سیم باریدی

گر بدی چون دل تو دریایی

باشد اومید با کفت گستاخ

هر زمان می کند تمنّایی

باز چرخ خرف دگر باره

[...]

ای آنکه از افاضل انوار معنوی

خورشید را ز خاطر خود وام داده‌ای

از لطف طبع تربیت روح کرده‌ای

وز لفظ پاک طیرهٔ اجرام داده‌ای

از نوک کلک خویش به اجرام نظم و نثر

[...]

ای جز به احترام خدایت نبرده نام

وی سلک انبیا ز وجود تو با نظام

در دست عقل، نور مساعی تو چراغ

بر کام نفس، حکم مناهی تو لگام

از آتش سنان تو یک شعله نور صبح

[...]

تا همی بر گل نگارم خطّ مشکین آورد

مرکب صبر مرا هر لحظه در زین آورد

چرخ از کفّ الخضیب انگشت حیرت هر زمان

پیش آن رخسارزی دندان پروین آورد

شاه را عرصۀ عشق رخ او عقل را

[...]

ای برخ روشن و زلف سیاه

کرده شب و روز جهانی تباه

سلسلۀ زلف تو بر پای باد

آینۀ حسن تو در دست ماه

صورت جان روی نماید مرا

[...]

ای بهمّت بر از فلک جایت

چشم گردون ندیده همتایت

ماه منجوق قبّۀ اعظم

نعل یکران چرخ پیمایت

نقش بند و گره گشای جهان

[...]

رفت آنکه روز ما ز ستم تیره رنگ بود

واندوه را بنزد دل ما درنگ بود

وان شد که گفتی از در و دیوار روزگار

خورشید تیغ آخته با ما بجنگ بود

وان عهد شد که چون گل رعنا بخون دل

[...]

ای برده آتش رخ تو آب کارگل

بر باده داده عارض تو روزگار گل

با چهرۀ تو زحمت باغ است گل ، از آن

برچین نهاد زخار همه رهگذر گل

خونین شدست سربسر اندام نازکش

[...]

ای ز دستت آز را سرمایه‌ای

ذکر حاتم با کفت افسانه‌ای

ذات پر معنیّ تو اندر جهان

صورت گنجیست در ویرانه‌ای

آشکارا پیش ذهن و خاطرت

[...]

تا زلف مشکبار به رخ برفکنده‌ای

سوزی ز رشک در دل مجمر فکنده‌ای

در گردنم فکن، که کمندیست عنبرین

آن گیسوی دراز که در برفکنده‌ای

چون غنچه تا قبای نکویی ببسته‌ای

[...]

زهی با چهره ات گلبار گلزار

رخت گلگونۀ رخسار گلزار

شکسته تاب زلفت پای سنبل

نهاده دست حسنت خار گلزار

مگر در گلستان بگذشته یی دوش

[...]

چون مشک زلف بر گل رخسار بشکند

پشت بهارو رونق گلزار بشکند

بر آتش ستم جگرم زان کباب کرد

تا آرزوی نرگس بیمار بشکند

گفتم دلم شکسته شد از غم بطنز گفت

[...]

جانا به سحر چشم جهانی ببسته‌ای

زین حلقه‌های زلف که بر هم شکسته‌ای

آخر چه فتنه‌ای؟ که ز عشق تو در جهان

برخاست رستخیز و تو فارغ نشسته‌ای

حقّا که در مشهّرۀ لعل فستقی

[...]