صاحب عادل شهاب ملک و دین

ای درونت مهبط روح الامین

تابرآوردی سر از جیب سخا

بحر می دزدد کف اندر آستین

بر امید آن که تا بخشی مرا

[...]

مجلس محترم جما الدّین

ای هنر او شمایل تو بیان

چون تویی پایمرد اهل هنر

کار کی کن مرا اگر بنوان

راوی شعر من تو بو دستی

[...]

کیست همخانۀ؟ زبان؟ دندان

حکمتی هست اندرین پنهان

باشد از ازدواجشان مضبوط

کدخداییّ خاندان دهان

این همه لین و آن همه شدّت

[...]

ای که در خانۀ تو بیگه و گاه

اندر اید همه کس جز مهمان

سفره نان تو گر عورت نیست

چه کنی از همه خلقش پنهان؟

کیست جز نان تو در خانۀ تو

[...]

گشت یکباره حضرت خواجه

مجمع ناکسان و بی هنران

روز بازار فضل بود و شدست

جای بازاریان و برزگران

خیمۀ او مگر ز پاردمست

[...]

آن که سخت نشده هرگز سیر

نیست الّا شکم خواجه فلان

وان که بر خیر نشد هرگز چیر

نیست الّا قلم خواجه فلان

وان که روی از نظر کس ننهفت

[...]

نگشته هیچ مرادی مرا ز تو حاصل

دریغ در سر کار تو رفت هر دو جهان

چنان که سعی من از خدمت تو ضایع شد

خدای سعی تو ضایع کناد در دو جهان

امام عالم و قطب جهان جمال الّدین

که شد ز خاطر تو منفجر زهاب سخن

جهان معنی روشن شود چو بدرخشد

ز صبح صادق انفاست آفتاب سخن

خرد بلب گزد انگشت پیش خامۀ تو

[...]

ای سروری که در دهن نفس ناطقه

دایم بود به مدح تو رطب الّلسان سخن

گاه جدل ز هیبت تو تیر چرخ را

از عجز شهر بند شود در دهان سخن

با رأی تو قضا و قدر گفته گاه سرّ

[...]

ز من بشنو حدیث بخل خواجه

که نتوان خوبتر زین وصف کردن

اگر روزی مصافی آیدش پیش

نهد حالی به زخم تیغ گردن

نیندازد به دشمن تیر از بخل

[...]

ای همه عادت تو لطف و مواسا کردن

کار تو تربیت مردم دانا کردن

هست در شان تو ترتیب معایش دادن

هست در عادت تو قهر محابا کردن

وصمت خاطر خورشید وشت دانی چیست؟

[...]

ما نه مردان سرپنحه و بازوی توایم

کارما با جدل و قوّت بازو مفکن

ما به پشتیّ چو تو صدر همی سینه کنیم

این چنین لاغریان را تو ز پهلو مفکن

با روی شهر سلامت زرضای تو کنند

[...]

قدوۀ اهل مهانی ای که هست

مهر تو همواره یار غار من

مایه از طبع تو اندوزد همی

چشم دریا طبع گوهر بار من

مدح تو همچون شهادت می رود

[...]

مجلس سامیّ مجد الدّینی ای کان هنر

چونی از رنج و صداع و زحمت بسیار من

چون ز من هرگز ندید آزار طبع نازکت

بی سبب شاید که جوید طبع تو ازار من؟

تو به دفع کار من مشغول و من فارغ که خود

[...]

آه از این زندگیّ ناخوش من

وز دل و خاطر مشوّش من

سپر زخم حادثات شدست

دل پر تیر همچو ترکش من

در همه عصر خویش نشنیدست

[...]

مژده کاقبال تو ز ناگه داد

ش نیک در خور دشمن

شد بریده ز آستانۀ تو

پای احداث چون سر دشمن

دست بر گرامیت بر داشت

[...]

بجز از غصّه های مشکل من

چیست از روزگار حاصل من؟

نیک سرگشته ام نمی دانم

که جهان ناخوشست یا دل من

حالی از خون دل نمی گویی

[...]

سرورا رسم تصوّف آن بود

کز تو می بیند دل اگاه من

تربیت بر سنة الله می کنی

زان که هستی پیر نیکو خواه من

جملگی از پیش من برداشتی

[...]

برون رفتم از خانه دی نگهبان

تهی بود از آیندگان کوی من

فرو رفته با خود به اندیشه یی

جوانی درآمد ز پهلوی من

گرانی به بالا دو چند اشتری

[...]

ای کف راد تو معمار جهان

جاودان بادا معمار چنین

هم ز نور دل و رایت دارند

ماه و خورشیددو رخسار پنین

بدسگال تواگر شد کم و کاست

[...]