باران قطره قطره همی بارم ابروار

هر روز خیره خیره ازین چشم سیل بار

ز آن قطره قطره، قطره باران شده خجل

ز آن خیره خیره، خیره دل من ز هجر یار

یاری که ذره ذره نماید همی نظر

[...]

نبود با او هرگز مرا، مراد دو چیز

یکی ز عمر نشاط و یکی ز شادی نیز

اگر چه دیده افعی بخاصیت بجهد

بدانگهی که زمرد بدو بری بفراز

من این ندیدم، دیدم که خواجه دست بداشت

برابر دل من بترکید چشم نیاز

سبحان اله درین جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همین بودی بس

کاندر پیری ز من بباید کس را

خود پیر شدم مرا ببایست از کس

بدان رسید که بر ما بزنده بودن ما

خدای وار همی منتی نهد هر خس

همان که بودی ازین پیش شاد گونه من

کنون شدست دواج تو ای بدولی فاش

ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

تا یکی خم بشکند ریزه شود سیصد سبو

تا مرد پیری بپیش او مرد سیصد کلوک

هر که موک مردمان جوید بشو گو خط دو کش

کی نخست او را زند باشد موک؟

چو مشک بویا لیکنش نافه بوده ز غژب

چو شیر صافی، پستانش بوده از پاشنگ

یاسمن آمد بمجلس، با بنفشه دست سود

حمله کردند و شکسته شد، سپاه با درنگ

با سماع چنگ باش، از چاشتگه تا آن زمان

کز فلک پروین برآید همچو سیمین شفترنگ

از دل و پشت مبارز، می برآید صد تراک

[...]

چه دیلمان زره پوش و شاه ترکانش

بتیر و زوبین بر پیل ساخته چنگال

درست گوئی شیران آهنین چرمند

همی جهانند از پنجه آهنین چنگال

خواجه بزرگست و مال دارد و نعمت

نعمت و مالی که کس نیابد از آن کام

بخلش آنجا رسیده است که نگذاشت

شوخ بگرمابه بان و موی به حجام

آن زبرجد رنگ مشکین بوی و طعمش طعم شهد

رنگ دیبا دارد و بوی قماری عود خام

چون تو ببریدی شود هر یک از آن ده ماه نو

ور نبری باشد او در ذات خود ماه تمام

ما در غم خویش غمگسار خویشیم

محنت زدگان روزگار خویشیم

سرگشته و شوریده کار خویشیم

صیاد نه ایم و هم شکار خویشیم

اگر نسبتم نیست یا هست حرم

اگر نعمتم نیست یا هست رادم

کسی که او کند از کان که به میتین سیم

مکن بر او بر بخشایش و مباش رحیم

انجیر کش از شاخ بستدی تو

وصفش تو بیک بیت بشنو از من

چون برگ گل زرد خرد کرده

سربسته و کرده میان پر ارزن

آن جسم پیاله بین به جان آبستن

همچون سمنی به ارغوان آبستن

نی نی غلطم پیاله از غایت لطف

آبی‌ست به آتش روان آبستن

در جسم پیاله جان روانست روان

در روح بجسم آن روانست روان

در آب فسرده آتش سیال است

در درج بلور لعل کانست روان

مها از روی خوبی شب برافکن

فغان و ناله در هر کشور افکن

کمند زلف دست افزار بگشای

سر گردنکشان در پا درافکن

هلاک جان هر بیچاره ای را

[...]