ای بزرگی که بر علم تو ظاهر باشد

هر چه مدفون زوایای سرایر باشد

هر زمان کلک تو چون آب فرو می خواند

هر چه بر صفحة اسرار ضمایر باشد

گام بر تارک خورشید گزارد ز شرف

[...]

بنزد خواجه رفتم بهر کاری

کزانم باز گفتن عار باشد

و لکن اقتضای روزگارست

که دانا را به نادان کار باشد

یکی مجهولکی پیش درش بود

[...]

دانی که طمع چه گفت با من؟

بشنو که ز لطف و ظرف باشد

با خواجه اگر تو برف اوّل

بر کار کنی شگرف باشد

تا تتماجی کنیم ترتیب

[...]

دست آن به که خود قلم باشد

کش سر و کار باقلم باشد

نی ز نی کن ، قلم زنی بگذار

کانک این کرد محترم باشد

زهره را کار از آن بساز و نو است

[...]

زهی سرفرازی که در پیش حکمت

سپهر از دل و دیده محکوم باشد

تو باشی وجز تو نباشد اگر زانک

امامی درین عصر معصوم باشد

بتحقیق بدبخت آنرا شناسم

[...]

سرو را وعده های چنان باید

که به انجاز مقترن باشد

هر امیدی که آن وفا نشود

بتر از یاس دلشکن باشد

وعده هایی دراز بی حاصل

[...]

ای آنکه فلک سغبۀ ایّام تو باشد

دوران فلک بر حسب کام تو باشد

این آز شکم خوار که سیری نشناسد

ضامن بکفافش کف مطعام تو باشد

حاشا که کف راد نرا بحر کنم نام

[...]

مرا اسبیست الحق این چنین اسب

زیان مال و نقص جاه باشد

همه تن استخوان چون اسب عاجست

که در شطرنج جفت شاه باشد

چو دیواریست بر روی بلندی

[...]

فرستادم بتو شعری که با آن

حدیث جادوی بابل چه باشد؟

نفرمودی مبالاتی و انرا

برون از خشمکی محمل چه باشد؟

بیفرسدم چو یخ بر جا و گفتم

[...]

صدرا ز برای خدمت تو

گر بذل کنیم جان چه باشد؟

تا مدحت تست بر زبانم

شیرین تر ازین زبان چه باشد؟

جز خصمی دولت تو کردن

[...]

توقّف چون بود در آنچه صاحب

بنوک کلک خود فرموده باشد

همانا در نیارد بست گردون

دری کاقبال تو بگشوده باشد

ولیک از روی طالع کارمن خود

[...]

ای سروری که زیبد ، کز نعل مرکب تو

در دست و پای دولت، خلخال و پاره باشد

خورشید چرخ پیما ، با آن شکوه و هیبت

در موکب جلالت ، خود یک سواره باشد

در معرضی که خشمت ، آهخت تیغ کینه

[...]

مفتی مشکلات شرع کرم

کز تو کام امید حاصل شد

سایۀ تو بر افتاب افتاد

از پی مهر تو همه دل شد

یک سوال مرا جواب اندیش

[...]

ز دریای دست توای نامدار

کسی را چون من کار مشکل نشد

بضاعت فرستادمش بهر سود

خود از موج خیزش به ساحل نشد

زباد مخالف مگر غرقه گشت

[...]

صورت به جهان زشت تر از گور نبودی

وان صورت زشتش به مکان تو نکوشد

هرگز به جهان تلخ تر از مرگ نبودی

شیرین شد از آن گه که به حلق تو فروشد

گفتم اکنون میوه های خوش خوریم

کین دو شاخ نو بهم پیوسته شد

خود ندانستم که ققل و پرّه اند

کین بدان پیوسته شد در بسته شد

تو به علم نجوم فخر کنی

گویی این اصل علمها آمد

چیست علم نجوم جز ژاژی

کالت و ساز هر گدا آمد؟

گاه گویی که آن صواب آمد

[...]

ای که جزیاد مخلوق تو نخورد

لاله چون جام پر شراب کند

ابر سرمایۀ گهرباری

از سر کلکت اکتساب کند

آتش خاطرت چو شعله زند

[...]

به ذات خویش اگر چند مرد نیک بود

و لیک صحبت بد نیک را تباه کند

چنانکه مازوکز وی سپید گردد پوست

چو جفت زاج شود عالمی سیاه گند

کسی که او نظر عقل در زمانه کند

چنان سزد که همه کار عاقلانه کند

بر آنچه خاطر موری ازو بیازارد

اگر خود آب حیاتست از آن کرانه کند

قناعتست و مروّت نشان آزادی

[...]