تا کرد مرا دیده بروی تو نظر

اندر سر من نماند از عقل اثر

این عقل بود که خانه پر لعل و گهر

چشمم همه شب گشاده می دارد در؟

در طبع تو ناکسی و در دست تو زر

گشتند مکقیم چون گهر در خنجر

بیرون نتوان کرد بصد تیغ و تبر

نه از کف تو زر و نه از تیغ گهر

تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار

کاری بنوا دارد و برگی بسیار

تو نیز درم خرج کن و باک مدار

چون شاخ اگرت ببرگ می باید کار

بستند گرو با نفس مشک تتار

بوی گل و باد سحر وزلف نگار

هستند بر غم یکدگر گوهر بار

چشم من و لعل یارم و ابر بهار

در کار سخن رنج کشیدم بسیار

و اکنون زسخن شدم بیک ره بیزار

من کار سخن راست بکردم چونگار

لیکن بسخن راست نمی گردد کار

تا هست گل سعادت ای دوست ببار

دست از طرب و نشاط و می باز مدار

این باقی عمر را بشادی گذران

کس باز نبیند این جهان دیگر بار

ای فتنه شده ززلف پستت بیدار

خود می نشود نرگس مستت بیدار

زنهار روا مدار هر شب تا روز

تو خفته و عالمی ز دستت بیدار

ای دل سخن زلف مشوّش بگذار

اندیشۀ وصل یارمه وش بگذار

در سایۀ گل این دو سه روزی از عمر

گر بگذارند ناخوشان خوش بگذار

رو مرغ نشاط را بپرواز گذار

غمهای جهان با من غم ساز گذار

تو شاد نشین و عمر در ناز گذار

غم را بن و مرا بغم باز گذار

آمد دی و دستهای فرو بست از کار

هر کاره که بود خلق، بنشست از کار

دست من و جام می کنون کز سرما

هم کار بشد ز دست و هم دست از کار

تا دست بسر و بن بر آورد چنار

صد گونه بساط عیش گسترد چنار

با سرو قدان عشق کهن از سر گیر

اکنون که بباغ دست نوکرد چنار

این پیش نیاز کرده از زر دیوار

خورشید حیات دشمنت بسر دیوار

از جود توام امید چیزیست که آن

چون روی حسود روی تو بود در دیوار

برخیز و دوای این دل تنگ بیار

وان بادۀ مشک بوی گل رنگ بیار

اخلاط مفرّح دل ار می سازی

یاقوت می و بریشم چنگ بیار

ای از رسرشک باران از ابر

باران هنر از تو چو باران از ابر

از دست تو آستین سایل همه سال

چون دامن خیمه روز باران از ابر

من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟

تشنه جگرم زاب زلالم چه خبر؟

زلف تو و غمزه را ز حالم چه خبر؟

دیوانه و مست را ز عالم چه خبر؟

رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر

زان سوی عدم شنیدم آوازۀ صبر

تا چند مرا حواله بر صبر کنی؟

پیداست که چند باشد اندازۀ صبر

اسبی دارم بکندی از خر خرتر

چون گاو خراس بل کزو پرخورتر

چندانک همی رود بود بر یک جای

هر چند همی خورد بود لاغر تر

ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر

عیشی چو زمانه دم بدم ناخوشتر

وین طرفه که شد در طلب چیزی خوش

مرگ من و زندگی ز هم ناخوشتر

ای طبع تو از هنر نکو آیین تر

جانت خوانم هستی وزان شیرین تر

بر مرغ دلان چرا زنی سنگ جفا؟

ای تو ز کمان گروهه دل سنگین تر

هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر

چون صبح ز غم دم نزنم تا بسحر

وین جامۀ خواب را که نامش پلکست

بر مردم دیده نفکنم تا بسحر