شمعم که سرم آفت تن می آید

از پیرهنم بوی کفن می آید

از اشک هر آنچه گرد من می آید

بر من همه هم ز خویشتن می آید

هر بد که زگردش زمن می آید

سبحان الله نصیب من می آید

این گریۀ من نه بهر بیمست و امید

بر خویشتنم گریستن می آید

چشمم جو بران روی نکو می آید

خونابه بجای آب ازو می اید

هر کجا که سیه گلیمی، آشفته سریست

در حلقۀ زلف تو فرو می اید

چون یادم از آن روی نکو می آید

خونم بدل تیره فرو می اید

پاکیزه تری ز قطرۀ اشک از انک

در چشم نیایی تو و او می آید

دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید

باور کردم که رنگ آن بود پدید

زیرا که چو چشمهای نرگس می جست

می دانستم که روی گل خواهد دید

چشم ز میان تو نشان هیچ ندید

بیش از کمر تو در میان هیچ ندید

هیچست دهان تو و در عالم لطف

هر کس که ندید آن دهان هیچ ندید

می نتوانم اشک فراوان بارید

خون جگر از دیده چو باران بارید

صد گونه بهانه بیش بر باید ساخت

تا بی تو دو قطره اشک بتوان بارید

گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید

تا ظن نبری که آن بعمدا ببرید

می گوید به هر دم خرد انگشت گزان

هندو بنگر چگونه دریا ببرید

کو دیده که تا بر وطن خود گرید

بر حال دل و واقعۀ بد گرید؟

دی بر سر یک مرده دو صد گریان بود

امروز یکی نیست که بر صد گرید

بیداری چشم و خواب بختم نگرید

بر دست فنا غارت رختم نگرید

نه مرده، نه زنده، همچو باد نوروز

اندر تن سست جان سختم نگرید

هنگام صبوحست حریفان خیزید

وان باقی دوشین بقدح در ریزید

یک لحظه ز بند نیک و بد بگریزید

در بی خبریّ و بی خودی آویزید

چون زلف ترا کار ببالا برسید

از وصل قدت بآرزوها برسید

گفتم چو بدان قامت زیبا برسید

یا رب بچه نیکویی بدینجا برسید؟

لطف تو بآشنا و بیگانه رسید

زو بهره بهر دلی جداگانه رسید

از خلوت وصل و لذت گفت و شنید

ما را همه آرزو و افسانه رسید

آنان که زوصلشان دلم می بالید

جانم زفراقشان فراوان نالید

ناگاه دهان گورشان بی دندان

چون آب بخورد و خاک در لب مالید

ای وصل تو بر تراز تمنای امید

ناپخته بمانده با تو سودای امید

من در تو کجا رسم که آنجا که تویی

نه دست هوس رسید و نه ÷ای امید؟

گر در همه عمر خویش فرصت جوید

نا با من خسته دل حدیثی گوید

ناگاه ستیزۀ مرا چشم رقیب

چون دیدۀ نرگس از زمین بر روید

خصمت که ره قضای بد می جوید

پیکارة تو نه از خرد می جوید

بر تیغ تو کرد خویشتن را عرضه

بیچاره در اب مرگ خود می جوید

ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر

در خدمت تو صف زده در یکدیگر

نا راست سری بزرگ سایه گستر

او را سر جمله گردنان در چنبر

مانند دو چشمیم من و آن دلبر

در نیک و بد زمانه با هم یاور

هر شب تا روز خفته با یکدیگر

یک روز ندیده یکدگر را بنظر

تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر

هرگز نرسی بوصل آن سیمین بر

ورچون کمرش تو با میان آری زر

یار آید با تو در میان همچو کمر