جایی که فراق آن دلفروز بود

سنگین بود آن دل که نه پر سوز بود

ای دیده گرت اشک نماندست رواست

خون جگر از بهر چنین روز بود

خاک طبرستان ز طرب دلکش بود

خاراش همه سبزۀ دیباوش بود

هر کس که نبود پوشش ار زقصب

از ابر همیشه بر سر او رش بود

چون روی ترا آیینه در پیش بود

از رشک هزار حسرتم بیش بود

ور در عمری یک نظرم بر تو فتد

چشمم پس آن یک نظر خویش بود

مهرت ز ستم همیشه در میغ بود

نازت با من خصومت آمیغ بود

روزی که چو صبح سینه پر مهر کنی

یک دم زدن از ناز ودگر تیغ بود

معشوقه چو شاهد و باندام بود

عاشق چه زبان که خوار و بد نام بود؟

چون باده بکام باده آشام بود

باشد که سفال کهنه یی جام بود

آنرا که بمردمی اشارت نبود

الاحیوان ازو عبارت نبود

و آنکس که زر و سیم بمردم ندهد

چون دیدۀ نرگسش بصارت نبود

زلف تو اگر جعد بغایت نبود

جز راستیی ازو حکایت نبود

چون نیست درو کژیّ و ناهمواری

شکر ار نکنم جای شکایت نبود

از خواجه مرا اگر نوازش نبود

هجوش نکنم نه ز آنکه سازش نبود

کآنکس که مدح اهتزازش نبود

دانم که زهجو احتزازش نبود

پیش از توغم در نهان من بود

سودای تو مغز استخوان من بود

در وقت گشایش زبان نام تو بود

اوّل سخنی که در زبان من بود

دی اسب مرا گفت که نیکو نبود

کت خود غم اسب و علف او نبود

اسبی که برو نشینی و خاک خورد

آن اسب بجز که نقش زلو نبود

آنرا که بوصل تو پناهی نبود

بهتر ز عدم پناه گاهی نبود

تو در دهن گوری و من بر لب گور

از لب بدهن دراز راهی نبود

آن شد که مرا دل و توانایی بود

در هجر توام روی شکیبایی بود

کاری که مرا برفت در دور غمت

آب رخ و روزگار برنایی بود

جایی که چنان صید ز دامی برود

معذور بود دل ارز جا می برود

در دامن اشک دست زد خون دل

تا بر پی یار چند گامی برود

وقتست که گل تاج سر انگشت شود

و افروخته چون آتش زردشت شود

چون رای تو گیرد همه دل رو گیرد

چون روی تو بیند همه تن پشت شود

چون باد اجل هم نفس مرد شود

چون صبح زانده نفسش سرد شود

خورشید که کس نیست ازو پر دل تر

از بیم فرو شدن همی زرد شود

چون نرگس نیم خفته بیدار شود

بر یک قدمش دو سر پدیدار شود

چون مشعلۀ دو سر که بفروزندش

وز جنبش باد سر نکونسار شود

زین باقی عمر کام حاصل نشود

هیچ آرزویی تمام حاصل نشود

مستی که نشد زصافی خم حاصل

هرگز که زدرد جام حاصل نشود

گر باد در آن طرّة دلخواه شود

از بس خم و پیچ و تاب گمراه شود

وان هم ز شکستگی اندام بود

کوگاه دراز و گاه کوتاه شود

گر سوز توام یک نفس آهسته شود

از دود راه نفس بسته شود

در دیده از آن آب همی گردانم

تا هر چه نه نقش تست از آن شسته شود

هرگونه زراه صدق گویند شود

مجموع بقول او پراگنده شود

هر لفظ که نیست جان معنی با او

دشوار دل مرده بدو زنده شود