وقتست که گلها بنیایند و روند

وز شرم رخت قفا نماید و روند

خوبیّ تو جاودان بمانادارنی

هر سال چو گل هزار آیند و روند

این قوم بجز غصه و دردت ندهد

جز خون جگر هیچ بخودت ندهند

بسیار چو تیغ اگر زنی سر برسنگ

تا گرم نباشی آب سردت ندهند

هر کس که رخ و قد نگارم بیند

بروی گل و سرو و شمع را نگزیند

نه سرو بایستد بجای قد او

نه شمع بجای روی او بنشیند

آنان که طریق علم می پیمایند

و آنان که ز جهل ژاژها می خایند

هر چند ز راه مختلف می آیند

مقصود تویی چو راز دل بگشایند

دیده ز فراق تو زیان می بیند

بر چهره زخون دل نشان می بیند

با این همه من زدیده ناخشنودم

تا بی رخ تو چرا جهان می بیند

عشّاق نه از غم جوانی گریند

یا از پی مال و سوزیانی گریند

چون چنگ همه ز تن درستی نالند

چون شمع همه ز زندگانی گریند

گفتم که ترا ماه زمین می گویند

گفتا که چنینم نه چنین می گویند

گفتم ز در بوس و کناری الحق

گفتا که همه شهر چنین می گویند

راز من و تو چو هر کسی می گویند

هر کس سخنی از هوسی می گویند

نزدیک تو ای چشم بداز روی تو دور

کم می آیم، زانکه بسی می گویند

گر زانکه ترا غم دلی روی نمود

بس تنگ دلیت از آن نبایست افزود

بر بوی دل سوخته می آمد غم

زان پیش تو آمد که دلش پیش تو بود

روزی دل من ز جست و جویی ناسود

پای طلبم ز بس تکاپو فرود

چون رزق و اجل نکاست هیچ و نفزود

پیمودن خاک باد پیمودن بود

گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود

لبخند یی از سر رعونت بنمود

تا لاجرمش صبا چنان زد بر روی

کش گشت همه لب و دهن خون آلود

روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود

از ساده دلی رخ تو بر وی بخشود

آشفتگی زلف تو دانم زینست

در خط شدن لب تو باری چه بود؟

انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود

از بلعجبیم طرفه دستی بنمود

گفتی دل من بدست در داشت که بود

یک نیمه بخون خضاب و یک نیمه بدود

ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود

مگذار که او از تو بود ناخشنود

زیرا که بدین سان که تویی، دیرازود

روزی گذرت بر در او خواهد بود

تیغ تو گیاهیست که مردم درود

وز زخم زبان برو خطایی نرود

در رنگ بسان برگ حنی آمد

سبزست و بهر جا که رسد لعل شود

از بهر چه لاله بر سر کرد بود

گر نه دلش از رخ تو پر درد بود

جایی که تو گرم کردی انگامۀ حسن

گل گر همه آتشین شود سرد بود

خورشید اگر چه در جهان فرو برد

ز آمد شدنش دلی پر از درد بود

هم وقت بر آمدن دمش سرد بود

هم وقت فرو شدن رخش زرد بود

وقتی که مرا می طرب در سر بود

یکسر سخنم ز باده و دلبر بود

و امروز کزان حال همی اندیشم

گویی که بجای من کسی دیگر بود

آسوده تنی کز تو بتیمار بود

شادان دل آن کز تو بغم خوار بود

آن تن که نه خستۀ تو افگار بود

وان دل که نه کشتۀ تو مردار بود

صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود

غماز همیشه خوار و بی قدر بود

رکنی سره قلب ننگردد هرگز

داند همه کس که قلب در صدر بود