آن کو بسلامی ز تو قانع باشد

یکباره رها مکن که ضایع باشد

دیرست که یاد می نیاری زرهی

ان شاالله که خیر مانع باشد

چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد

نه بخششی از سر تمول باشد

ما را ز سر و ریش تو میبگزیرد

طاسی و پلاسی چه تجمل باشد؟

شمعم که غذای چشمم از نم باشد

خنده همه گریه سور ماتم باشد

شادی و طرب بخواب بینم گه گاه

وان نیز چو بیدار شوم غم باشد

بسیار بدیدم و چو تو کم باشد

یاری که برنج یار خرم باشد

نازک دل و زود سیر و بد پیوندی

زان وصل تو چون پیاله یک دم باشد

چون چنگ تو تارگیم در تن باشد

در گوش زمانه نالۀ من باشد

درماتم و سور هر کجا خواهی گیر

راه من و شمع برگرستن باشد

پیوسته ترا حال پریشان باشد

خرج تو همه ز کیسۀ جان باشد

این مایۀ عمر صرف در چیزی کن

کآنگاه که این نباشدت آن باشد

نالیدن بلبل ار چه موزون باشد

از نالۀ او مرا جگر خون باشد

گل در بر بلبل این چنین می نالد

تو دور ز من نالۀ من چون باشد

عشق تو مرا جان و روان می‌بخشد

اندوه توام شادی جان می‌بخشد

بخشنده بود مست، از آن خسته‌دلم

تا مست تو شد هردو جهان می‌بخشد

عمر تو درین هوس هبا خواهد شد

کز چرخ امید تو وفا خواهد شد

اندیشه نمی کنی که این جان عزیز

چون از تو بدر شود کجا خواهد شد

دل در پی دلبر بسفر خواهد شد

جان نیز برین عزم بدر خواهد شد

تا باز مرا ازو خبر خواهد شد

بس آب جوی دیده در خواهد شد

از رای تو کارها نکو خواهد شد

کار دو جهان بکام او خواهد شد

تیغ تو بصورت ارچه آبی تنکست

بس سر که بدان آب فرو خواهد شد

چون موم بدست غم زبون باید شد

و آنگه بآتش اندرون باید شد

ور روشنی می طلبی همچون شمع

سوزان سوزان زخود برون باید شد

آلوده مشو که پاک می باید شد

ماسای که دردناک می باید شد

از باد چو آتش ار بری سر فلک

چون آب بزیر خاک می باید شد

عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد

کوچک چیزی نبود کآن ضایع شد

فریاد از آن دم که تو آگاه شوی

کآن چیست که از تو رایگان ضایع شد

گه شانه زبان در خم گیسوت کشد

گه آینه روی سخت در روت کشد

باری که بود سرمه کت آید در چشم؟

یا وسمه که او کمان ابروت کشد؟

آن شمع دراز قد که جز سر نکشد

بیش از یک شب عمروی اندر نکشد

ده تو دارد جامه و از سر سبکی

می جوشد مغزش و یکی بر نکشد

زلف تو دلم برد و بقصد جان شد

گفتم که بگیرمش زمن ترسان شد

در تاب شد از نخست و بر خود پیچید

پس خم زد و در زیر کله پنهان شد

با ذوق لب تو باده گر می کوشد

میدانم بیقین که خون رز می جوشد

نی نی که خود از شرم لبت دختر رز

رنگ آوردست و رخ بکف می پوشد

روی تو نقاب همچنان می پوشد

چون ابر که ماه آسمان می پوشد

چشمت ز کمان ابروان زیر نقاب

می اندازد تیر و کمان می پوشد

سودای تو در چشم خرد ناخنه شد

دئل سوخته و مهر تو آتش زنه شد

زلف تو ز روی تو همی نشکیبد

زنگی دیدی که فتنه بر آینه شد