مهر تو نشان آب و گل می ببرد

رخسار تو رونق چگل می ببرد

وان هندوی زلفت تو بچابک دستی

ناگه زمیان چشم دل می ببرد

نام تو مرا چو بر زبان می گذرد

صد چشمۀ نوش در دهان می گذرد

گفتی که چگونه می گذاری بی من؟

ناگفته بهست قصه ، هان می گذرد

می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد

می چارۀ درد دل نکو داند کرد

تو می خور و کار غم بدو باز گذار

کین خدمت غم بشرط او داند کرد

دیوان بگناه تو سفید باید کرد

وز بهر تو دین و دل تبه باید کرد

تا حاصلش آن بود که از دور مرا

دزدیده بروی تو نگه باید کرد

با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد

بشکفت ز شرم و چهره چون آتش کرد

دانست که نورسیده و ساده دلست

او را بدوسه قراضه زر دلخوش کرد

چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد

مستست و لیک کار هشیاران کرد

انصاف بجای خویشتن کرد همه

گر مردمیی بجای بیماران کرد

بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد

چون بتوان کرد صبر، چون نتوان کرد؟

با خون دلم مهر تو آمیخت چنانک

بی خون دلش ز دل برون نتوان کرد

دل خوی فراقفای غم خوردن کرد

در بندگیت هر چه توان کردن کرد

تا داشت رگی در تن و خونی در رگ

خدمت چو صراحی برگ گردن کرد

یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد

یک وعده که فرمود وفا کرد ؟ نکرد

هر تیر که چشم مستش انداخت بمن

گویی بخطا یکی خطا کرد؟ نکرد

امسال بهار رسم دیگر گون کرد

مستخر جیش باد صبا بین چون کرد

بر شاخ شکوفه را کشید اندر چوب

تا هر درمی که داشت زو بیرون کرد

تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد

جان در سر کار رخ گل رنگ تو کرد

خود می داند که تنگ روزیست دلم

زان روی طمع در دهن تنگ تو کرد

با من سر زلفش ار پریشانی کرد

دوشم لب او ببوسه مهمانی کرد

لب بر لب من نهاد و در خواب شدم

گفتا تو شکر خواب چنین دانی کرد

آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد

در دیدهٔ نازنین از آن نم آورد

کامروز صباش بریکی دم آورد

برگی که بخون دل فراهم آورد

خون دل من بتم بصد ناز خورد

مانند پیاله یی کز آغاز خورد

جانم چو پیاله بر لب آمد بامید

باشد که دمی لبش بمن باز خورد

غمگین دل من غم همه عالم خورد

هر کجا که غمی دید همه در هم خورد

ناخورده غنی نماند شاید که کنون

شادیّ دلم خورم که چندین غم خورد

گردون چو غم زشت و نکومی نخورد

این شکر و شکایت اندرو می نخورد

وین صبح که هر نفس دهان بگشاید

جز آب حیات ما فرو می نخورد

دل را زرخ خوب تو می نگزیرد

چون زلف تو زان قرار می نپذیرد

از کژ طبعی که مردم دیدۀ تست

از چشم خوشت کناره یی می گیرد

چون دست افق گلوی پروین گیرد

عالم ز فروغ صبح آیین گیرد

از کوه چوپای مهر در سنگ آید

بر بخت بد اندیش تو نفرین گیرد

نه عقل ز کار من شماری گیرد

نه در دل من صبر قراری گیرد

اشکی که بخون جگرش پروردم

هر لحظه ز چشم من کناری گیرد

عاشق که بیاد روی دلبر میرد

هر دم زدنی برذق دیگر میرد

شمعی همه شب در آن هوس زنده کند

تا صبحدمی پیش رخ خور میرد