چون آه دمادمم افتد

سوز دل من در دل انجم افتد

با روی تو گر چشم مرا کار افتاد

آری همه کارها بمردم افتد

زلفت که زروی باز پس می افتد

در پای تو چون من بهوس می افتد

چشم تو که عالمی نیفتد در وی

مستت از آن در همه کس می افتد

عکس رخ تو چو بر فلک می افتد

مه در دویی خویش بشک می افتد

رخسارهٔ لعل بر رخ زردم نه

کان رنگ برین رنگ خشک می افتد

چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد

از شاخ بهر باد فرو می افتد

ز آغاز و سرانجام همی اندیشد

وز آمد و شد خنده برو می افتد

زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند

گه بر گل و گاه بر شکر می غلتد

روزی صد بار بر درت میدم چشم

تر می شود و بخاک در می غلتد

اشکم ز تو در خون جگر می غلتد

پیش در تو بخاک در می غلتد

در آرزوی خاک در تو همه شب

از چهرۀ من بر سر زر می غلتد

کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟

تا هر نفس حال مشوش گردد

گر باد بجنبد بدرم پیراهنی

ور آب خورم در دلم آتش گردد

از عکس لبت دیده بدخشان گردد

وز یاد رخت سینه گلستان گردد

بی روی توگر آب خورم چون گلبن

اندر دل من چو غنچه پیکان گردد

جایی که مل لعل پیاپی گردد

طبعم همه گرد طرب و می گردد

وقت گل و می حاضر و ، یاران هم دم

گر توبه کنم مسلّمم کی گردد؟

چون کار زمانه بر گذر می‌گردد

هردم همه کارها دگر می‌گردد

من دانم و ساغری که در می‌گردد

ور هفت فلک زیر و زبر می‌گردد

مشک تو نقاب ارغوان می گردد

سوسن به بنفشه در نهان می گردد

هر چند که در حسن جهانیست رخت

دریاب که احوال جهان می گردد

گل راز طرب همه دهان می خندد

گویی ز برای چه چنان می خندد؟

آری همه کار کش ببرگست ز زر

زان خفت ستان و بر جهان می خندد

گل در مه روزه همچنان می خندد

گویی که بطنز بر جهان می خندد

می روشن و نو بهار و مردم هشیار

گل را عجب آمدست از آن می خندد

چون دید بر آورده غم از جانم گرد

بی فایده بسیار پشیمانی خورد

بگذشت و همی گریست، می گفت بدرد

خوی بد من کار چنین داند کرد

دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد

جان هم بغم تو داد بر بستر درد

چشمم بنخفت تا برو آبی ریخت

پس هم بسر کوی تو در خاکش کرد

هر کس که در آن قامت موزون نگرد

او را بقیاس خویش کوته شمرد

چون روز نشاط و طرب ماست قدت

کوتاه نماید چو بشادی گذرد

آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد

یک نیمه از آن صافی و یک نیمش درد

وان شبنم بین نشسته بر عارض گل

گویی که پیاله حل شد و می بفسرد

زین سر که زبان دور باشت دارد

خصمان ترا بگفت و گو نگدارد

پیوسته ز خون دشمنان آب خورد

این شاخ که مرگ ناگهان بار آرد

بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد

چشم تو روا بود گرش بشمارد

بادام شکسته ات دو مغزت از آن

هر یک بدو در شمار من می آرد

آیین ستمگری که عالم دراد

در طبع بهار عدل می نگذارد

از بیم مصادره نمی یارد شاخ

کز جیب شکوفه سیم بیرون ارد