دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد

آن ماه دو هفته پیش من باز افتاد

گفتا که چه حالتست؟ گفتم فریاد

کان نوبت ما بقای سوگند تو باد

وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد

از سختی بند بر قفا می افتاد

امروز بشکر آنکه بندش بگشاد

بر روی افتاد بوسه بر پایش داد

از بس که سوی چمن برد بوی تو باد

وز بس که کند گل ز دور خار تو باد

تا لاجرم آزادی سر تا پایت

در دست و زبان سوسن و سرو افتاد

پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد

عیشم ز لب تو هر زمان خوشتر باد

با وصل چو نگار کار چو منی

زر می سازد که آفرین بر زر باد

ای داده مرا جان و جوانی بر باد

دادم ز پی تو سوزیانی بر باد

در هر سخنی چو باد می آویزی

تا چون سخنم همی نشانی برباد

خورشید غلام آن رخ مه وش باد

تیرستم ترا دلم ترکش باد

در خاک در تو مرد خوش خوش دل من

یا رب که دعا کرد؟ که خاکش خوش باد

کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد

برگردن هیچکس چنان بار مباد

باریش چنان کسی سروکار مباد

برریشستان کسی گرفتار مباد

.... عشق تو فیروز مباد

جز جان من از عشق تو با سوزمباد

... ندیده بودیم روا

روزی که غمت نه بینم آنروز مباد

بی روی توام صبر و دل و هوش مباد

بی یاد تو هر می که خورم نوش مباد

هرچند ترا زمن نمی آید یاد

هرگز غم تو مرا فراموش مباد

پیوسته کمان دولتت بر زه باد

روز تو ز روز و شبت از شب به باد

تا عالم و آب و خاک بر جای بود

بر روی زمین حکم تو فرمان ده باد

جام طربم زناگه از دست افتاد

کارم ز فرا ز چرخ در پست افتاد

در چشمۀ زندگانیم ماهی عمر

از پنجۀ روزگار در شست افتاد

گل گرچه بطبع خوب و دمساز افتاد

معشوقۀ بلبل خوش آواز افتاد

پس خنده زنان آمد و چون روی تو دید

گریان گریان خجل خجل باز افتاد

دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد

در دام بلازان خم گیسو افتاد

تا با سر گیسوی تو هم زانو شد

چون گیسوی تو در پس زانو افتاد

آن دل که بکام دل بدخواه افتاد

در چاه ز نخدان تو ناگاه افتاد

ار چه همه کس بچشم کس بچشم پرهیز کنند

بیچاره دلم بچشم در چاه افتاد

ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد

در دست کسی یک گل بی خار نداد

چون آخر کار جان بخواهد ستدن

پس هر چه زمانه داد انگار نداد

یک روز فلک کار مرا ساز نداد

هرگز سوی من بخت خوش آواز نداد

یک شب نفسی از سر شادی نزدم

کآن روز بدست صد غمم باز نداد

ساقی بر من چو جام روشن بنهاد

جانم بهوای خدمتش تن بنهاد

عقلم چو صراحی ار چه گرد نکش بود

حالی چو پیاله دید گردن بنهاد

ذوقیست لب ترا که جان دریابد

رمزیست که جان عاشقان در یابد

اندر کمر تو معنیی باریکست

من بندۀ آن کم آن دریابد

بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟

بیدار بکارت اندرون کی خسبد؟

در ارزوی تو گر نخفتم چه عجب؟

خون گشت مرا دو چشم ، خون کی خسبد

در بزم ملک زهره نواگر زیبد

خورشید شراب و ماه ساغر زیبد

گر صورت مملکت مصور گردد

رای ملک الملوکش افسر زیبد