تیمار من پشت دوته باید داشت

چشم از پی حاجتم بره باید داشت

اندر وقتی که جان بود بر سرپایی

به زین دل دوستان نگه باید داشت

آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت

شد معتکف مسجد و رخ پنهان داشت

عید آمد و قندیل صفت در محراب

او را بسه زنجیر مگه نتوان داشت

آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت

چون دید که زر نداشتم ره بگذاشت

از حلقۀ گوش او مرا شد معلوم

کانجا که زرست گوش می باید داشت

فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت

خون در تن ازین تغابین نگذاشت

خون دید روان از رگ تو دل پنداشت

کازرده شد آن رگی که با جانم داشت

نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت

یارب چه بقد آن قد و بالا بنگاشت

وز خط خوشت نیز چگویم کانصاف

نتوان بقلم چنان خطی را بنگاشت

غافل بودم که یار بر ما بگذشت

چون برق برهگذار بر ما بگذشت

نادیده رخش تمام تا چشم زدیم

چون راحت روزگار بر ما بگذشت

از بحر کف تو چون برامد تیغت

نشگفت که پر ز گوهر آمد تیغت

از بس که دوید در قفای دشمن

از تیزی خویش در سر آمد تیغت

تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت

چون برق بزخم کوهساران بشکافت

کردم بزبان مار او را تشبیه

از تیزی او زبان ماران بشکافت

چون بلبل مست راه در بستان یافت

روی گل و جام باده را خندان یافت

آمد بزبان حال در گوشم گفت

دریاب که روز رفته در نتوان یافت

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت

وز بستر عافیت برون خواهم خفت

باور نکنی خیال خود را بفرست

تا در نگرد که بی تو چون خواهم خفت

بس کس که زجور خلق دل ریش برفت

بیگانه صفت زمنزل خویش برفت

برخیز تو نیز و راه را ساخته باش

چون آنکه پس از تو آمد از پیش برفت

مویی که ز فرق آن دلارای برفت

بر بود دل مرا وز ان پای برفت

گفتم که بگیرمش شبی چون بشنود

با آن همه پر دلی هم از جای برفت

روی تو بدید عقل را رای برفت

قدّت بخمیده و سرو از جای برفت

بگذشت صبا سحرگهی بر گلزار

بویی تو شنید و زورش از پای برفت

اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت

وز جنبش باد آتش خوش بگرفت

ز آتش زنۀ ابر ز بس شعلۀ برق

حرّافۀ گل سربسر آتش بگرفت

دیشب هوس دل غمینم بگرفت

و اندیشۀ یار نازنینم بگرفت

گفتم بروم بر پی دل تا آنجا

اشکم بدوید و آستینم بگرفت

وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت

دلرا غم جان رفته دامن بگرفت

اشکم بدوید تابگیرد راهش

در وی نرسید و دامن من بگرفت

آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت

زان پس که دلم بزلف چون شست گرفت

بر دست گرفت باز تا جان شکرد

این شیوه نگر که باز بر دست گرفت

گرچه کرمت ز من عنان باز گرفت

دل دوستی ترا بجان باز گرفت

شهری همه در زبان گرفتند مرا

کز من قلمت چرا زبان باز گرفت

یارآمد و دست من آشفته گرفت

وز من گله های گفته ناگفته گرفت

زین دولت بیدار عجب ماندم نیک

کو بخت بد مرا چنین خفته گرفت

دل باز حدیث شادی افسانه گرفت

در گوی غمت آمد و کاشانه گرفت

گر خانۀ خود سیه نمی خواست دلم

بگرفت سرشک چشم من هر سر راه ...انه گرفت