شادیّ زمانه عاشق طبع منست

اندیشۀ غم چه لایق طبع منست؟

زان بی دم نای و آب انگوربیم

کین آب و هوا موافق طبع منست

درد تو دوای دل وارون منست

آسایش اندرون و بیرون منست

برخاک در تو خون دل ریختنست

کآن خاک بهر حال به از خون منست

این خشک گیا که زرد چون روی منست

ریزنده و جای جای جون موی منست

و ایت طاق پل شکسته و آب روان

گویی که مثال چشم و ابروی منست

گر شرح دهم که بی تو کارم چونست

یا حالت چشم اشک بارم چونست

کارم همه غم خوردن و بارم برجان

انصاف به بین که کار و بارم چونست

دل خون شد و شرط جان گدازی نیست

در خدمت او کمینه بازی اینست

با این همه هم هیچ نمی یارم گفت

شاید که مگر بنده نوازی اینست

گازر بچه را سپید کاری آهوست

در آب بسان مردم چشم نکوست

او جان و دلم دارد و من زوطمعی

انصاف در این مکعامله گازر اوست

تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست

سرچشمة آب نصرت اندر سراوست

رخساره بخون دشمنانت شوید

این نیز نشان پاکی گوهر اوست

می ده که دل ریش مرا مرهم اوست

سودازدگان عشق را همدم اوست

پیش دل من خاک یکی جرعه بهست

از چرخ که کاسۀ سر عالم اوست

بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست

ناچار زهر غمی بیازارد دوست

گر زانکه غمی برویش آمد چه عجب؟

غم نیز چو من روی نکو دار دوست

برخاک درت بخت مرا بخوابگهست

در کوی تو جان بقیمت خاک رهست

در دور تو نام پارسایی گنهست

در عهد غم تو روی شادی سیهست

بشنو سخن باد که چون دلخواهست

بنشین که نه وقت آتش و خر گاهست

این باد بدین خوشی ندانم زکجاست

یا محمل گل رسید یا در راهست

از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست

وز نالۀ من همه جهان آوازه ست

وین غصّه که من می کشم از هجرانت

چون آرزوی من بتو بی اندازه ست

گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست

دیوانگی او همه شهر افسانه ست

در سلسلۀ زلف تو بستیم او را

خود سلسله دیوانه تر از دیوانه ست

گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست

گفتا که چو من بعالم اندر هم نیست

گفتم: نه همه چشم دو دارند ایشان

گفت آری، ولیکن نه همه چشم یکیست

دی گفت ندیدمت درین روزی بیست

خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟

پیش لب او همین زمان بتوان مرد

صد سال بلطف این سخن بتوان زیست

گرچه دل من چو شمع آتش خایست

این آتش من چو آب جار افزایست

ورچند مرا زبان تن فرسایست

چون شمع زبان من بتن برپایست

در خدمت تو گر تن من برپایست

آن هم نه بزور خویشتن برپایست

شمعی که میان انجمن برپایست

از ضعف تنش به پیرهن برپایست

بس که بشب مرا خروش و زاریست

در دیدۀ خفتگان ز من بیداریست

گر چشم ترا ز حال من نیست خبر

آن بی خبری او هم از بیماریست

تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست

یا چون رخ تو ستاره یی بر فلکیست

در بی آبیّ و شوخی و تیغ زدن

خورشید سپهر و چشم تو هر دو یکیست

شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست

پیروزۀ چرخ هر زمان از رنگیست

دی از سر تو بر آسمان یک گز بود

و امروز ز سر تا بتنت فرسنگیست