عید آمد و ساز پارسایی بشکست

گل نیز چو روزه رخت برخواهد بست

دوران شرابست، مخب الّا مست

گل بر سر پایست، منه جام از دست

تا هست ترا چراغ دانش در دست

از پای طلب همی نباید بنشست

تا روشن گرددت که این جان شریف

چون بگسلداز تو با که خواهد پیوست

چون دید بگاه رفتن از عزم درست

بر رهگذر لب پی جانم شده سست

بگریست، مرا گفت نه هم روز نخست

می گفتمت این کار نه اندازۀ تست؟

فرزند ترا اگر بکوهست نشست

از کان هرگز قیمت گوهر نشکست

زین کار ترا نوید عمر ابدست

کو جان عزیز تست با که پیوست

ای ترک حصاری همه چیزت بنواست

الّا یک چیز کز تو آن عین خطاست

یک چشم تو مستور و دگر مست و خراب

مستوری و مستیت بهم ناید راست

یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست

ورنیز زبانم ز کسان باید خواست

تا با تو کنم روشن و برگویم راست

چون آتش و آب سرگذشتی که مراست

ای دل اگرت بوصل دلدار هواست

مرگ خود و زندگیت ازو باید خواست

پروانه بوصل دست درگردن شمع

آنگاه آورد کز سر خود برخاست

تا دل بهوا جویی مهرت برخاست

هر شب غم تو تا بسحر مونس ماست

عکس رخ تو در آب جوید همه شب

پیک نظرم که می دود از چپ رواست

در چاه ز نخدانت دل ما بنواست

وان خال سیاه تو بدین حال گواست

سیبیست ز نخدان تو وان خال سیاه

از غایت لطف دانه در وی پیداست

چون ساغر می راز نهانم پیداست

خون دل و مغز استخوانم پیداست

راز دل من روشن از آن شد چون شمع

سوز دلم از سر زبانم پیداست

اقطاع طرب در نظر ساغر ماست

سر سبزی عیش در سر ساغر ماست

بیمست که از فروغ می لعل شود

پیروزه که طرف کمر ساغر ماست

از هر چه بدو میل دل غافل ماست

جز حیرت و حسرت چه دگر حاصل ماست؟

سبحان الله همه خوشیهای جهان

گویی که ز بهر ناخوشی دل ماست

زلف سیهت که آشیان دل ماست

شوریده و آشفته بسان دل ماست

اورا پس از این ، گرچه زیان دل ماست

بر باد مده خان و مان دل ماست

ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست

زان سوی جهان جسم و جان بیشۀ ماست

پوشیده برهنه ایم و گریان خندان

زین روی چو شمع شب روی پیشۀ ماست

آتش که بطبع جان کداز آمده است

وز روی نهاد سرفراز آمده است

میخواست که بر دل منش دست بود

بنگر بکدام دست باز آمده است

امروز مرا ز چشم بارندگی است

تا شب زدلم رنج و پراکندگی است

نه فسق خوش و نه لذت بندگی است

پس مرگ چه باشد اگر این زندگی است؟

هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست

دل در هوسی هر نفسی نتوان بست

یکباره دلم شکسته شد رد ره عشق

و آن دل که شکست در کسی نتوان بست

رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست

خون در رگ کان ز جودیی منّت تست

در مدح تو همچو پسته ام چرب زبان

تا مغز در استخوانم از نعمت تست

زلف تو که در سیه گری چا کرتست

گویی که ز مشک افسری بر سر تست

سر بر زانو چرا نها دست چو من؟

آخر نه بناز روز و شب در بر تست؟

چشم تو که بیماری او ننهفتست

در خیره کشی طاق فلک را جفتست

معذور بود زلف تو گرآشفتست

زیرا که دو بیمار عزیزش خفتست