هستم ز وصال دوست دلشاد امشب

وز غصۀ هجر گشته آزاد امشب

با یار نشسته و بغم می گویم

یا رب که کلید صبح گم باد امشب

ای دل چو رسید روز اومید بشب

هیچت ناید زوصل آن شیرین لب

زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک

باری دگری بروشنایی بطلب

شاها همه کار تو زهم طرفه ترست

در عقد ظفر نثار تیغ تو سرت

پیوند گرفت با جگر گوشة خصم

آن قطرة آبی که ز صلب کمرست

بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست

پیش زنخت برگ سمن هم ز نخت

تا خوشی ز نخی تو زنخی خوش می زن

کین خوبی تو چو کار عالم زنخست

آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت

از کردۀ غمزه برد کیفر دستت

گر چشمۀ خون گشت روان بر دستت

نشگفت چو باشد دلم اندر دستت

گر خسته دل مرا بر آری حاجت

پیروز شوی بر آنچه داری حاجت

در محنت بنده یار ایّام مشو

کورا با من نیست بیاری حاجت

از بس که تنم ز آتش دل بگداخت

نتوان تنم از شمع همی باز شناخت

زین بیش مرا مسوز جانا که چو شمع

هر شب تنی از موم نمی شاید ساخت

آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت

از پهلوی من همه غم و درد اندوخت

خون گشت و همی رود ز چشمم همه روز

این شب روی اندر سر زلفت آموخت

شاها چوبداد داد هر کس دادت

داد طرب امروز بباید دادت

عالم بزبان سوسن آزادت

می گوید: نو روز مبارک بادت

خواهی که هنروران نکودارندت

با مونس روزگار بگذارندت

هان تا ندهی کتاب خود را بکسان

ور نیز گروهای زرین آرندت

دربند کسی باش که یاری کندت

پیوند بدان که خواستاری کندت

بل تا خود را چو حلقه می آویزد

انکس که چو حلقه گوش داری کندت

روزی گیرم میان تو چون کمرت

یا همچو قبا تنگ در آرم ببرت

ور هیچ شبی چو زلفت افتم بسرت

چون خط تو ناخوانده در آیم ز درت

گیرم بنقاب در کشی رخسارت

یا پست کنی رغم مرا گفتارت

دانم نتوانی بنهفتن باری

چستی قد و چابکی رفتارت

از بس که کنم شام و سحر در کارت

خون گشت مرا دل و جگر در کارت

گفتی که کنی یک نظر اندر کارم

کردم چو نکردی آن نظر در کارت

باور نکنی که از من عشوه پرست

بر بود دل شکسته آن نرگس مست

تا راست بگوید این سخن در رویت

هم مردمک دیدۀ توکژ بنشست

ای عزم تو بر شکستن عهد درست

ز آمد شدن تو پای اومید سست

خوابی که چو آیی کنم از چشمت جای

اشکی که چو می روی همه دل با تست

دی توبت من ز آستین برزد دست

بشکست پیاله را و پنداشت که رست

امروز پیاله کمر کین در بست

و آمد بقصاص توبتم را بشکست

غمگین دل من که شادمان از غم تست

عمری گم کرد و جز رضای تو نجست

بر بوی تو زنده با تنی نیم درست

چون باد صبا همی کشم پایی سست

ترکم سوی آماجگه آمد سرمست

چون غمزۀ خود تیر و کمان اندر دست

هر تیر که چون منش ز خود دور انداخت

نالان نالان برفت و در خاک نشست

این ساغر می که بر کف دست من است

دانی که چراست نازنینم پیوست؟

چون آبله‌ای‌ست دل پر از خون او نیز

ز آتش دارم چو آبله بر کف دست