نه یاری ازین دلگسلی هست مرا

نه جز غم عشق حاصلی هست مرا

وآنگه گویی مرا که دل خوش می دار

خاموش، کدام دل؟ دلی هست مرا؟

زلف تو چنان بباد بر داد مرا

کآورد ز خویشتن بفریاد مرا

چندان ز سر زلف تو افتاد مرا

کز وصل رخ تو نیست خود یادمرا

کرد این طمع خام تبه نام مرا

بیهوده بباد داد ایام مرا

قدری هیزم از تو طمع می دارم

تا پخته کند این طمع خام مرا

دل بر تو نهم رغم بد اندیشان را

وز تو نبرم ستیزۀ ایشان را

ور من بمثل بمیرم اندر غم تو

عشق تو بمیراث دهم خویشان را

آنها که فلک وفا نداد ایشان را

وصل من و تو بد اوفتاد ایشانرا

خواهند مرا ز خدمتت باز برند

یا رب که زبان بریده باد ایشانرا

تیغ تو که بنده می‌کند شاهان را

آورد بسی به راه گمراهان را

در دست تو یک قطرۀ آبست و لیک

آبیست ز سر گذشته بدخواهان را

ساقت که بآرزو پرستند او را

همچون دل من چرا بخستند او را

زخمی که حوالت گه او بود دلم

دردا گه برشته بر تو بستند او را

دردیست اجل که نیست درمان او را

بر شاه و وزیر هست فرمان او را

شاهی که بحکم دوش کرمان می خورد

امروز همی خورند کرمان او را

هر کو بشناخت مستی و پستی را

بفروخت بیک جرعۀ می هستی را

مانندۀ نرگس آنکه صاحب نظرست

بر دیدۀ خود جای کند مستی را

می آمد و می رفت پیاله بر ما

تا خون بنماند در رگ و ساغر ما

چون چشم خروه بس که شد در سرما

چون تاج خروه لعل شد افسرما

گرچه خوش نیست حالت ناخوش ما

درد سر ماست این دل سرکش ما

با اتش غم چو شمع، دل خوش کردیم

کآبیست ز سر گذشته این آتش ما

در باغ بین زگونه گون برگ و نوا

زان برگ و نوا آرزوی طبع روا

برخیز و بیا و میوه از شاخ بخور

گر خورده نیی ز دیگ چوبین حلوا

رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب

هر رومی و هندوی نشیند به طرب

گه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ

گه نای سیاه‌چُرده را لب بر لب

داری ز پی چشم بد ای درّ خوشاب

یک نرگس ناشکفته در زیر نقاب

وین از همه طرفه تر که از بادۀ حسن

یک چشم تو مستت ودگر چشم خواب

ماییم نهاده سر بفرمان شراب

جان کرده فدای لب خندان شراب

هم دست بجان آمد از ساغر می

هم بر لب ساغر آمده جان شاب

چشم تو همی داشت دلم را بعذاب

گفتم بلب که کار ایشان دریاب

نرمک نرمک لعل توام داد جواب

عاقل نکند میانجی مست و خراب

چون مردمک دیده ام ای در خوشاب

با آنکه بود بخشش من گوهر ناب

از دور اگرم قرص خور آید در چشم

از غایت حرص بر دهان آرم آب

گفتم که مرا وصل تو نفزاید آب

هجران توأم ز دیده نگشاید آب

خندان خندان گفت که نتوان دانست

باشد که بجوی رفته باز آید آب

وقتست که پر زچین شود طرّۀ آب

از نعرۀ تندر برود زهرۀ آب

از قطرۀ آب آتش گل بدمد

وز آتش لاله در چکد قطرۀ آب

کام همه ناله و خروشست امشب

نه صبر پدیدست و نه هوشست امشب

دوشم خوش بود ساعتی پنداری

کفارت خوش دلی دو شست امشب