ز بس گرد و طوفان برانگیخته

بفرق فلک گرد غم بیخته

حرف او آئینه ئی آویخته

علم با سوز درون آمیخته

قلزمی اندر هوا آویخته

چاک دامان و گهر کم ریخته

ز دیواره‌اش خاک‌ها ریخته

یکی خاکدان گردش انگیخته

چو پیر اشتری لفچه آویخته

وز اندام او موی‌ها ریخته

تنش باید از دار آویخته

روانش سوی دوزخ انگیخته

بباغ غربال ابر لؤلؤ تر بیخته

خاک چمن سر بسر به عنبر آمیخته

لاله چو من داغ هجر بر جگر انگیخته

مگر که پیوند آن ز یار بگسیخته

دید گفتارش فساد انگیخته

وان گره بگشوده، گندم ریخته

پایه و دیوار، از هم ریخته

بام ویران گشته، سقف آویخته