جان دوستی ترا به هر دم

یاد آرم و جان برآرم از غم

مسکین من بی‌کسم که یک دم

با کس نزنم دمی در این غم

روشن کن آسمان به انجم

پیرایه ده زمین به مردم

کم گردد عشق من در این غم

گر انجم آسمان شود کم

چون از آن جمله در سواد قلم

گشت سر جمله‌ام گزیده به‌هم

در نبرد‌ش که شیر خارد دم

اسب دشمن به سر شود نه به سم

پای بگشای ازین بهیمی سُم

سر برون آر ازین سفالین خم

خط مشکین کشیده سر تا دم

خال بر خال از سرین تا سم

خسروانی نهاده چندین خُم

چون پری روی بسته از مردم

شه در آن حجره نانهاده قدم

خاصگان و خزینه‌دار‌ان هم

ناله کرنا‌ی و رویین خُم

در جگر کرده زَهره‌ها را گم

شهری آراسته چو باغ ارم

هریک از مشک برکشیده علم

روزکی چند می‌شدند به هم

وآن‌ فضولی نکرد یک مو کم

غرقه‌ای دید جان او شده گم

سر چون خم نهاده بر سر خم

مردمان را چه می‌کند مردم

وانجمن را چه می‌دهد انجم

هردو در رشته‌ای کشید به هم

این و آن چون یکی نه بیش و نه کم

شادمان زیستند هر دو به‌هم

زآنچه باید نبود چیزی کم

تنگدستان ز من فراخ درم

بیوگان سیر و بیوه زادان هم

جز این هر چه در خارش آرد قلم

سبک سنگیی باشد از بیش و کم

در آمد به شورش دَم گاو‌دُم

به خمبک زدن خام رویینه خم