به گاهِ کوه‌کندن آهنین‌سُم

گهِ دریا بُریدن خیزران دُم

نهاده باده بر کف ماه و انجم

جهان خالی ز دیو و دیو مردم

چو آمد وقت خوان دارای عالم

ز موبد خواست رسم باج‌ِ بَرْسَم

در آن مستی نشسته پیش مریم

دم عیسی بر او می‌خواند هر دم

برست از چنگ مریم شاه عالم

چنانک آبستنان از چنگ مریم

هزار اسب مرصع گوش تا دم

همه زرین ستام و آهنین سم

وآن لحظه که مرگ را بسیجم

هم نام تو در حنوط پیچم

خاک تو ادیم روی آدم

روی تو چراغ چشم عالم

طوف حرم تو سازد انجم

در گشتن چرخ پی کند گم

بر طرهٔ هفت بام عالم

نه طاس گذاشتی نه پرچم

خاقان جهان ملک معظم

مطلق ملک الملوک عالم

آنجا که سمند او زند سم

شیر از نمط زمین شود گم

ای عالم جان و جان عالم

دلخوش کن آدمی و آدم

هم ملک جهان به تو مکرم

هم حکم جهان به تو مسلم

کَپّی همه آن کند که مردم

پیداست در آب تیره انجم

از ناخلفی که در زمانم

دیوانهٔ خلق و دیو خان‌ام

گرچه شده‌ام چو مویش از غم

یک موی نخواهم از سرش کم

جز نالهٔ کسی نداشت همدم

جز سایه کسی نیافت محرم

فرزند مرا در این تحکم

سگ به که خورد که دیو مردم

در وحشت خویش گشته‌ام گم

وحشی نزید میان مردم