شدند از جلوه طاووسان گسسته

به پرِ زاغ‌رنگان برنشسته

هوا بر سبزه گوهرها گسسته

زمرد را به مروارید بسته

ملک بر تخت افریدون نشسته

دل اندر قبلهٔ جمشید بسته

ز چندانی خلایق کس نرسته

مگر بهرام و بهری چند خسته

دهن خشک و لب از گفتار بسته

ز دیده بر سر گوهر نشسته

تو در سنگی چو گوهر پای‌بسته

من از سنگی چو گوهر دل‌شکسته

به محتاجان در بر خلق بسته

به مجروحان خون بر خون نشسته

هزاران طُرف زرین طوق‌بسته

همه میخ درستک‌ها شکسته

کمربندان به گِردش دسته بسته

به دست هر یک از گل دسته دسته

دَری دید آهنین در سنگ بسته

ز حیرت ماند بر دَر دل‌شکسته

بهشتی دید در قصری نشسته

بهشتی‌وار در بر خَلق بسته

چو شد در نام‌ها، نامم شکسته

درِ بی‌نام و ننگان باد بسته

به صبر از بند گردد مرد رَسته

که صبر آمد کلید کارِ بسته

برون آمد بر آن رخش خجسته

چو آبی بر سر آتش نشسته

زبان پاسبانان دید بسته

حمایل‌های سرهنگان گسسته

نه بینی! خرگهی بر روی بسته

نه دندان! یک دو زرنیخ شکسته

پلی بر دجله ز آهن بود بسته

در آمد سیل و آن پل شد گسسته

رحم بر مادران دهر بسته

ز حیض دختران نعش رسته

سری داریم و آن سر هم شکسته

به حسرت بر سر زانو نشسته

و‌آن کاو کمر وفات بسته

بر منظرهٔ ابد نشسته