جز عصا کس نگرفته دستش

غیر نعلین نه کس پابستش

مکن از حرص و هوا پا بستش

گوهر جود نه اندر دستش

ولی شرم از کسان بگرفت دستش

به دامان صبوری پای بستش

نبود ایمن ز لعل می پرستش

که با آن پر دلی آرد شکستش

آمد پدر و گرفت دستش

با دختر عم نکاح بستش

سوگند به آهوان مستش

جادومنشان می پرستش

بر درج امل نداد دستش

وز برج امید پر شکستش

آهنگ سماع آن شکستش

چون راه سماع ساخت مستش

خوش آن ساعت که آن ساقی نشاننم پیش خود مستش

نهد آن کاسه بر دست من و من بوسه بر دستش

فغان از زهر چشم او چه مرد افکن شرابست این

می تلخی چنین آنگاه ساقی نرگس مستش

دل از سرو بلند او بطوبی کی شود مایل

[...]

ز دود دل بماتم کله بستش

سیه پوشیده و بر ماتم نشستش

برده خواب صبوح از دستش

یا می ناز کرده سرمستش؟

هرتار که در طره عنبر شکن استش

پیوند نهالی برگ جان من استش

ترسم ز دماغ دل من دود برآرد

آن دوده که زیب ورق یاسمنستش

می‌سوزدم از آرزوی رنگی و بوئی

[...]

کشد یک خشت از بنیاد سستش

کند ویرانتر از روز نخستش

به مشکین طره سازد پای بستش

دهد کاری که می‌شاید به دستش

سرا پا دلربا ز آنگونه بستش

که گر بودی دلی دادی به دستش

ز جانان گویم و پیوند سستش

هم از دل گویم و عهد درستش

نگاه فتنه بر چشمان مستش

فلک را دست بیرحمی به دستش

خرد یکباره بیرون شد ز دستش

حجاب افکند یک سو چشم مستش

نگاهی کرد از آن چشم مستش

بکلی برد دین و دل ز دستش

داد از ستم نرگس دایم مستش

وز لطف پریشان بلند و پستش

میترسم از آن که همچنان در عرصات

خون ریزد و هیچ کس نگیرد دستش