نشاید زهی گاو دوشای و رز

که بکشی چو مانی تو در کار وارز

نگه کرد شاه آن یلی بال و برز

به کف کوه کوب اژدها سار گرز

میان در سپهدار چون کوه برز

پیاده دو دستی همی کوفت گرز

همی گشت بر گرد آن کوه برز

به بازو  کمان و به کف تیغ و گرز

اگر تنت دریاست ور کوه برز

بسوزم به تیغ و بدرم به گرز

مرا داد یزدان کنون فر و برز

ازاو بستدم تاج شاهی به گرز

چو آمد بر تیغ کهسار و برز

بزد نعره ای تند و بفراخت گرز

همی گفت کاو چون گرد زور و برز

ز من به بود گاه شمشیر و گرز

فراوان ز هر شهر و هر بوم و مرز

نشاند اندرو مردم کشت ورز

کمند کیان و من و تیغ و گرز

بگیرم ببندم به البرز برز

همه سبز و خرم زمین کشت و ورز

چه بینی چه دیده همه روی مرز

به گردن برآورد پولاد گرز

چنان بر سرش زد ز بالای برز

هر آنگه که ایشان ز بالای برز

فرو ریختندی زآورد گرز

برآهیخت هندو ازین گونه گرز

فروهشت چون گرز بالای برز

سپهبد چو آن دید برداشت گرز

برانگیخت آن تند بالای برز

نشست از بر تند بالای برز

پر از کین به گردن برآورد گرز

فکندند نیزه ربودند گرز

نمودند آن هر دو آن بال و برز

به نزدیک در شد بر آورد گرز

که بنماید از کین یکی یال و برز

سر نره شیران بکوبم بگرز

چه کو بند آهنگران میخ برز

سپهبد بزد دست برداشت گرز

درآمد بکین و برافراشت برز