نباید کس آسود از کشت و ورز

ز بی‌ارز مردم مجویید ارز

بدین چهرچون ماه و این فرو برز

برین یال و کتف و برین دست و گرز

یکی پیشه کار و دگر کشت ورز

یکی آنک پیمود فرسنگ و مرز

کجا کشور شورستان بود مرز

کسی خاک او راندانست ارز

سواران پراگنده کردم به مرز

پدید آمد اکنون ز ناارز ارز

چو بی‌ارز را نام دادیم و ارز

کنارنگی و پیل و مردان و مرز

بکشتند و تاراج کردند مرز

چنین بود ماهوی را کام و ارز

ندارد زن و کودک و کشت و ورز

بچیزی ندارد ز نا ارز ارز

میانجی نخواهی جز از تیغ و گرز

منش برز داری و بالای برز

بویژه بکاموس و آن فر و برز

بران یال و آن شاخ و آن دست و گرز

چرا این چنین روی و بالا و برز

برنجانی ای خوب چهره به گرز

همه جادوان را ببستی بگرز

بیفروختی تاج شاهان ببرز

ز مردم پرداخت این بوم و مرز

هم از چارپای و هم از کشت و رز

چنین یال و بازوی و این زور و برز

نشاید که آساید از تیغ و گرز

مر آن اژدها را به گردی و برز

شنیدی که‌چون کوفت گردن به‌گرز

بدان ترگ ها بر همی کوفت گرز

چو سنگ گران آید از کوه برز

جزیری ز بس بیشه نادیده مرز

مرو را بسی مردم کشت ورز

همه سنگ و خارست آن بوم و مرز

تهی یکسر از میوه و کشت ورز

به زور و سواری و فرهنگ و برز

بدرّد دل کوه خارا به گرز

ز چرخ کمان گفته شد کوه برز

درید آسمان از چکاکاک گرز