ای داد که شیوه من و دل زاریست

فریاد که پیشه تو دل آزاریست

ایجاد وزیر و قاضی و شحنه شهر

شه داند و من که بهر مردم داریست

گفت مگو خواب که بیداریست

دیدن این خواب ز هشیاریست

خواریت از علت بی‌کاریست

حاصل بی‌کاریت این خواریست

اگرچه در ره هستی هزار دشواریست

چو پر کاه پریدن ز جا سبکساریست

به پات رشته فکندست روزگار و هنوز

نه آگهی تو که این رشتهٔ گرفتاریست

بگرگ مردمی آموزی و نمیدانی

[...]

اگر کار آگهی آگه ز کاریست

هم از شاگردی آموزگاریست

ز دیبا، گر ترا نقش و نگاریست

مرا در هر رگ، از خون جویباریست