بود سیر نبی چون سیر درویش

برفت او بلکه او را برد با خویش

نه از ایزد خبر دارد نه از خویش

ز دین باشد بروز حشر درویش

ممّکن گردد اندر حالت خویش

که صاحب حال گردد مرد درویش

بصورت جمله مسکینندو درویش

بمعنی جمله بی پیوند و بی خویش

چو عالی همت آمد مرد درویش

کند ترک وجود و هستی خویش

تمامت عارفان در گفت و گویش

تمامت عارفان در جستجویش

ندارد مثل‌، همتایی مجویش

بجز توحید در اینجا مگویش

ز چشم دل بسی دیدند رویش

بمردند آنگهی در آرزویش

قراری یافت دل از گفتگویش

که دید آن رخ که بددرآرزویش

اگر خود پرده برگیردزرویش

تو خودبینی و او در گفت وگویش

هر آنکو جست اینجا دید رویش

اگر باشد چو من در خاک کویش

چو راه اینجایگه بردند سویش

بمستی دم زدند در گفت و گویش

ز جان کردم حقیقت سیردر خویش

حقیقت جان بود از جشم درویش

برو ای یار پیش یار درویش

که او باشد ترا پیوند و هم خویش

ندیدم هیچ جز دیدار رویش

همه دارند سرّ لا و هویش

مرا امّید بر خورشید رویش

شوم کاینجا فتاده من بکویش

نظر کن تا ببینی زود رویش

طلب کن در نهادِ های و هویش

چو گشتی واصل از دیدار رویش

یکی بینی گرفته های و هویش

یقین در دیده اینجاگاه رویش

مکن اینجا حقیقت گفتگویش

در این عنصر شده پیداست رویش

فتاده ذرّهها در گفتگویش