گلستان شد جهان از عکس رویش

بهر جا تافت رخسار نکویش

فزون خواهد ز قدر قسمت خویش

از آن دایم بود در حزن و تشویش

نیابی سر اینمعنی که درویش

ندارد چون ز جور خلق تشویش

بود مر موت ابیض جوع درویش

رجوعش نیست هرگز ضعف و تشویش

دگر تمییز هر ترکی ز درویش

که این از رستگی بد یا ز تشویش

غرض روئی نباشد جز بسویش

دلی هم بی‌نشان از جستجویش

تو را گویم کلامی بی زتشویش

جهان یکسر بود دیوان درویش

وآدم ار بیرون رود از حد خویش‌

از سعادت‌ بهره ای نبود جویش‌

بر دل راهب دگر طاقت نماند از گفتگویش

زد بسر دست عزا بنهاد روی خود برویش

کرد روی خویشتن را سرخ از خون گلویش

از ادب زد بوسه بر پمرده لبهای نکویش

نه مونسی که شود رازدار و دلجویش

نه همدمی که دهد دل به مرحمت سویش

که تا به خواهش دل سیر بنگرم رویش

گل وداع بچینم ز روی نیکویش

کشید دست گهی بر سلاسل مویش

گهی چو سیب بهشتی نمودهی بویش

فکنده کعب نی آن بی‌حیا به بازویش

به خاک داد مقام و فکند بر رویش

آن تازه جوان به حال تشویش

گفتا به جواب مادر خویش

مرا مگذار در دل جز خویش

تن آسایی ده از هر رنج و تشویش

بنفشه وار سال و مه ز تشویش

نهاده بر سر زانو سر خویش

مر امن دانی و من رسته از خویش

من از خود رسته سلطانم تو درویش

چنان سدّی ز چین بسته است آن زلفین گیسویش

که یأجوج نگه را نیست ره در کشور رویش

نگردد تا سپاه خط تمامی جمع، ممکن نیست

خلاص اسکندر دل از عقابین دو ابرویش

رُخش گوئی بهشت است و دهان کوثر قدش طوبی

[...]

ای غمزه تو چو گرگ و چشم تو چو میش

میشت نکند ز چنگ گرگان تشویش

این بره چو گوسفند اسمعیل است

کامد به خلیل فدیه کودک خویش

پس زمال و طعام و کسوت خویش

کرد باید نیاز بر درویش