تازه نگاری طلب ای جان ودل

تا که روان بگذری از آب و گل

چشم ازین نیک و بدی‌ها بدوز

هرچه بجز اوست سراسر بسوز

ای دل آزرده مگو شرح پوست

[...]

حکمت و همت و محبت یار

هرکه یابد یقین شود سالار

انبیای خدا چنان باشند

که چو خورشید و بی نشان باشند

اولیا نیز در دیار علوم

[...]

به گیسوی آشفتهٔ پرشکن

که عشق است و بس هرچه هست ای ثمن

در این دشت و کشور به هم زد دو بال

جهان شد منقش ز زرد و ز آل

به پیش تو عین است و شین است و قاف

[...]

کیست انسان آنکه انسش با خداست

که دوایش درد و درد او دواست

هر دلی کو نیست دایم دردناک

نیست واصل، نیست داخل، نیست پاک

هر وصالی کش فراقی در پی است

[...]

پس و پیش وجود ای شاه کونین

تویی پیدا و روشن عین در عین

بجز تو کس ندانم در جهان من

نبینم جز رخت در این و آن من

کسی کو برگزینندش به عالم

[...]

آنچه من بینم اگر خلق جهان دیدی یقین

روز و شب همچون فلک سرگشته وجویاستی

زاهد امروز ار بدیدی چشم پرآشوب دوست

کی در آن پژمردگی وعدهٔ فرداستی

هرکه او مجروح تیر غمزهٔ جانان نشد

[...]

چنانکه آب حکایت کند ز اختر و ماه

ز عقل و روح حکایت کنند قالب‌ها

گر تو فرعون منی از ملک تن بیرون کنی

در میان جان ببینی موسی هارون خویش

خوش از عدم پرد همی این صدهزار مرغ

وز یک کمان همی پرد این صدهزار تیر

خنک آن قمار بازی که بباخت هرچه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

ستاره نیست خدا را که در زمین گردد

که در هوای ویست آفتاب چرخ کبود

هزار مرغ عجیب از گل تو برسازند

چو ز آب و گِل گذری تا دگر چهات کنند

حس چو بیدار بود خواب نبیند هرگز

از جهان تا نرود دل به جهانی نرسد

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست

چرا به دانهٔ انسانت این گمان باشد

تو هر خیال که کشف حجاب پنداری

بیفکنش که ترا خود همان حجاب شود

شمع جان را گرو این لگن تن چه کنی

این لگن گر نبود شمع ترا صد لگن است

ای مرده‌ای که در تو ز جان، هیچ بوی نیست

رو رو که عشق زنده دلان مرده شوی نیست

اول بدان که عشق نه اول نه آخر است

هر سونظر مکن که از آن سوی، سوی نیست

من نه خود آمدم اینجا که به خود باز روم

هرکه آورد مرا باز برد در وطنم

حاصل عمرم سه سخن بیش نیست

خام بدم، پخته شدم، سوختم

من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده‌ام

حبس از کجا، من از کجا، مال که رادزدیده‌ام