هزاران قلب بشکسته بدیده

از آن مژگان صف بر صف کشیده

درین شب شکل ماه نو رسیده

هلالی بود بر نیلی کشیده

ز پسته طوطی خطّش دمیده

بگرد شکّرش صف برکشیده

دو لب چون دانهٔ‌ناری مکیده

برسته دانه و سبزی دمیده

ز سوزش تفت بر گردون رسیده

ز آه او ز آهن خون چکیده

چو دامن روی من در پای دیده

وزین سرگشته، دامن درکشیده

سمنبر پیرهن چون گل دریده

ز نرگس لاله را جدول کشیده

چنان شد دف ز زخم نابریده

که جان دف بچنبر شد رسیده

دلی دارم، چه دل، هجران رسیده

بسر گشته برون از خون دیده

گل سرخ انتظار تو کشیده

بلای موت احمر در رسیده

از آن پیوسته شد شاخم ز دیده

که پیوسته بود شاخ بریده

بسی زان پیش نقش او بود دیده

صفت پرسید تا گردد شنیده

به پیری پشت چون چوگان خمیده

تک ِ گوی‌اش به‌سر میدان رسیده

خطی در گرد خورشید‌ش کشیده

به‌شاهی خط ز جمشید‌ش رسیده

تو گفتی آن دو ماه اوفتیده

دو ماهی‌اند بر آتش تپیده

جهانی جادو از بابل رسیده

ز چشمت یک به‌یک را دل رمیده

بچندین شهر چندین غم کشیده

کنون چون لقمه شد بر لب رسیده

صبای تند در عالم دمیده

جُلیل سبز گل، در هم دریده

چو باد صبح در عالم وزیده

حریفان را صبوحی در رسیده

نگاری دستیارش شوخ دیده

خط سرسبزش از گل بر دمیده