تا جامِ اجل در ندهد ساقیِ عمر

دستِ من و دامانِ تو تا باقیِ عمر

بدپسند از بدی نبهره‌ترست

این مثل ز آفتاب شهره‌ترست

مرغ کاینجا پرید پر بنهد

دیو کاینجا رسید، سر بنهد

من آن کردم کز منِ بدعهد سزید

تو به زمنی همان کنی کز تو سزد

تا ظن نبری که دورم از پیمانت

آنجاست سرِ من که خطِ فرمانت

بمیر، ای دوست، پیش از مرگ، اگرمی زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

خارم اندر گردِ دامن خوبتر بود از سمن

سنگم اندر زیرِ پهلو نرم تر بود از حریر

رازی چه نهان دارم کز صفحهٔ رخسارم

هر کس که مرا بیند، چون آب فرو خواند

روزگارت همه خوش باد که در دولتِ تو

روزگارو سرکار همه خوش می‌گذرد

زبان چرب و گویا و دل پر دروغ

برِ مرد دانا نگیرد فروغ

کسی را سر از راست پیچان شود

که از کردهٔ خود پشیمان شود

این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت

نه رنگ توان نمود نه بوی نهفت