همان هفته کو رفت مهراج شاه

ز دست بهو جسته بُد با سپاه

نشاندش بَر ِ خویش بر پیشگاه

بپرسیدش از شاه وز رنج راه

نباشد پزشکش کسی جز که شاه

که درمانش سازد به گنج و سپاه

بدان سروران گفت مهراج شاه

چه سازم که بس اندکست این سپاه

به یک مرد گردد شکسته سپاه

همیدونش یک مرد دارد نگاه

خور از کُه چو بفراخت زرین کلاه

شب از سر بینداخت شعر سیاه

کشیدند نزدیک دشمن سپاه

رسیدند هردو به یک روز راه

کنون من بدان آمدم با سپاه

که آیی به درگاه مهراج شاه

یل نیو گفتا نباید سپاه

تو بر تیغ کُه رو همی کن نگاه

همه همچو دیوان دوزخ سپاه

به دست آتش و تن چو دود سیاه

غو لشکر و کوس مهراج شاه

رسیدی از آن کوه بر چرخ ماه

چو گرشاسب شد نزد مهراج شاه

نشاندش به بزم از بر پیشگاه

بدو پهلوان گفت چندین سپاه

چه باید که بر دشت و کُه نیست راه

به مژده نوندی برافکن به راه

که ما چیره گشتیم بر کینه‌خواه

بسازند تا گر در آن رزمگاه

شکسته شود شهر گیرد پناه

سپهبد چو دید آن خروش سپاه

سبک خواست خفتان و رومی کلاه

همان اژدها فش درفش سیاه

همی درکشد گفتی از چرخ ماه

همی تاخت هر سو ز پیش سپاه

گزیدندگان را همی بست راه

همی گفت آگه نه ‌اید ای سپاه

که چون رویتان روزتان شد سیاه

ز بس کشته هندو زمین شد سیاه

چو زاغان فکنده به بیراه و راه