سر مه رسید از نریمان پگاه

دو نامه به نزد سپهدار و شاه

به گیتی چنان آور از دل پناه

که آیی به منزل به هنگام راه

چنان کن که هر کس که آید ز راه

برد توشه زو رایگان سال و ماه

ببستی در بار چون بر سپاه

شدی سوی آن برترین جایگاه

به هند ار به چین برد خواهی سپاه

که بر مه کشیدی درفش سیاه

بدین سوک و غم در کبود و سیاه

ببد هفته ای با سران سپاه

چو شاهیست گردون ز ما کینه خواه

شب و روز گردش ستاره سپاه

شب و روز همواره با ما به راه

دو پیک اند پویان سپید و سیاه

پذیره فرستاد یکسر سپاه

پیاده شدش پیش از بارگاه

بر اورنگ بد پهلوان پیش شاه

سوی راستش سام بد نزدگاه

درفشان درفشی برآمد به ماه

ز زر ذرها چرخ مشک سیاه

درفشیش داد اژدهافش سیاه

جهان پهلوان خواندش اندر سپاه