چو بگذشت ازین کار یکچند گاه

به شیدسب بر تیره شد هور و ماه

به هندوستان خواست بردن سپاه

که رفتی بدان بوم هر چندگاه

بدین یال و گردی بَر و گرده گاه

چه سنجد به چنگالِ او کینه خواه

چنین گفت گرشاسب کز فرّ شاه

ببندم بر اهریمنِ تیره راه

به اثرط بفرمود و گفتا به گاه

به دشت آر گرشاسب را با سپاه

ببوسید از آن پس زمین پیش شاه

غو کوس و نای اندر آمد به ماه

چو زی اژدها ماند یک میل راه

بدیدند در ره یکی دیده گاه

سواران او هم بدان دیده گاه

بَرِ دیده بان دیده مانده به راه

چو بر آب جستی چو بر کوه راه

به روز از خور افزون شدی شب زماه

برفتند نزد سپهبد سپاه

کشیدند پس اژدها را به راه

به صحرا برون چرمش آکنده کاه

نهادند تا دید ضحاک شاه

به زیر درفش اژدها سیاه

زّبر شیر زرّین و بر سرش ماه

بهو نام خویشی بدش در سپاه

ز دستش به شهر سرندیب شاه

به دشتی در از شوره گم کرده راه

ز گرما زبان کفته و رخ سیاه

اگر چه نداری گنه نزد شاه

چنان باش پیشش که مردگناه

هر آن گه که کاریت فرموده شاه

در آن وقت هیچ آرزو زو مخواه

چو بشنید کآمد سپهبد ز راه

به‌نوی بیاراست ایوان و گاه

گوِ پهلوان گفت چندین سپاه

نباید، که دشخوار و دورست راه

به لشکر بود نام و نیروی شاه

سپهبد چه باشد چه نبود سپاه

زبس خشت و جوشن که بُد در سپاه

ز بس ترگ زرّین چو تابنده ماه