بیاراست گشتاسپ ایوان و تخت

دلش گشت خرم بدان نیک‌بخت

مرا پادشاهی پذیرفت و تخت

بران نیز چندی بکوشید سخت

شراعی بزد زود و بنهاد تخت

بر آن تخت بر شد گو نیک‌بخت

که تا شاه گشتاسپ را داد تخت

میان بسته دارم به مردی و بخت

ز بند گران بردمش سوی تخت

شد ایران بدو شاد و او نیکبخت

گر ایدونک گشتاسپ از روی بخت

نیابد همی سیری از تاج و تخت

چنین گفت رستم به آواز سخت

که ای شاه شادان‌دل و نیک‌بخت

چو بشنید رستم غمی گشت سخت

بلرزید برسان شاخ درخت

نجوید همی کشور و تاج و تخت

برو بار خواهد همی با درخت

سر تنگ تابوت کردند سخت

شد آن بارور خسروانی درخت

به آواز گفتند کای شوربخت

چو اسفندیاری تو از بهر تخت

پسر را به خون دادی از بهر تخت

که مه تخت بیناد چشمت مه بخت

ببستم برین گونه بدخواه بخت

بنالم ز بخت بد و سال سخت

بدو اندرون چشمه بود و درخت

به شادی نهادند هرجای تخت

برادر ز تیرش بترسید سخت

بیامد سپر کرد تن را درخت

شغاد آن به نفرین شوریده‌بخت

بکند از بن این خسروانی درخت

ببردند بسیار با هوی و تخت

نهادند بر تخت زیبا درخت

نبد جا تنش را همی بر دو تخت

تنی بود با سایه گستر درخت

برابر نهادند زرین دو تخت

بران خوابنیده گو نیکبخت

چو گشتاسپ را تیره شد روی بخت

بیاورد جاماسپ را پیش تخت